Edith Piaf balanceert in haar musical tussen leven en dood

Aan het begin van haar carrière leert Edith Piaf dat ze niet alleen haar stem moet gebruiken, maar ook haar handen. Ze staat nu niet meer op een straathoek te zingen; op het podium moet ze een verhaal vertellen, emoties overbrengen. Een ander advies: draag zwart. Daardoor komt de focus op háár te liggen, op haar stem en de muziek. „De rest is ruis.”

In de nieuwe musical Piaf bokst de wereldberoemde chansonnière zich door het leven. Ze bijt van zich af, maar oogt ook wankel. Na een tumultueuze jeugd wordt Piaf heen en weer geslingerd tussen podiumvrees en onstuimige liefdes. Terwijl haar carrière bloeit, neemt ook haar alcohol- en drugsgebruik toe.

Over het dramatische levensverhaal van Edith Piaf zijn heel wat films en voorstellingen gemaakt. Ook voor de schrijver van deze musical, Allard Blom, is haar biografie bekend. In 1999 werkte hij al mee aan een Piaf-musical van V&V Entertainment, met Liesbeth List in de hoofdrol. Toch vond Blom een verrassende vorm om het leven van de zangeres nog maar eens uit de doeken te doen.

De musical begint bij de dood van de hoofdpersoon. De zangeres overlijdt aan de Côte d’Azur, maar wilde eigenlijk in Parijs sterven. In deze voorstelling vervoert haar geliefde haar – in het geheim – naar de Franse hoofdstad: Piaf verkeert ondertussen in een schemergebied tussen leven en dood. Ze herbeleeft bepalende momenten uit haar leven met vier figuren van tarotkaarten, die ze regelmatig legt: de Engel, de Duivel, de Dwaas en de Dood. Deze kaarten staan voor uitersten in haar leven: voor foute mannen en verslaving, maar ook voor creativiteit en overgave.

Edith Piaf herbeleeft bepalende momenten uit haar leven met vier figuren van tarotkaarten, die ze legt: de Engel, de Duivel, de Dwaas en de Dood. Foto Annemieke van der Togt

Expressief-treurige ogen

Piaf verwierf grote bekendheid met haar muziek (‘La Vie En Rose’, ‘Non, Je Ne Regrette Rien’), maar haar verschijning is bijna even iconisch. Ze was klein van stuk, had expressief-treurige ogen, hangende schouders en opvallende krullen. Hoofdrolspeler Suzan Seegers brengt deze fysiek knap ten tonele. Haar zachte g is een mooie toevoeging (de actrice is geboren in Limburg) en haar zang overtuigt. Seegers beheerst Piaf’s kenmerkende vibrato en heeft een rijke, open klank met een subtiel donker randje bij lagere noten.

Naast Seegers springt Thomas Cammaert eruit in de goede, compacte cast. Als Engel is hij vocaal onberispelijk en hij biedt, met zijn rustige spel, een prettig tegenwicht tegenover de expressieve Piaf. Een ander hoogtepunt is het muzikanten-trio, dat de chansons live begeleidt.

Ondanks het drama behoudt de musical een zekere lichtheid. Piaf stort soms huilend ter aarde, maar echt duister wordt het niet. Regisseur Martin Michel wisselt de scènes en chansons soepel af, met zelfs wat ruimte voor humor. Hij houdt de scènes kort, maar heeft geen haast.

Het decorontwerp van Joris van Veldhoven draagt bij aan de uitgebalanceerde, bij vlagen serene, enscenering. Voor het toneelbeeld bedacht hij de uitgang van een Frans metrostation: een brede trap, ‘Sortie’ erboven. Als het licht dimt, zijn enkel nog lichtgevende bogen te zien. In deze setting stevent het verhaal af op Piaf’s dood, het moment dat de cirkel rond is en waarop we terugkeren naar de openingsscène van de voorstelling.

https://youtu.be/UWQ8mKK2kks?si=49pSjdvtYeAwSSEg