Dromen slaan om in nachtmerries tijdens de nachtdienst van Taylor Swift

‘Ontmoet me om middernacht”, zingt Taylor Swift aan het begin van haar donderdagnacht verschenen tiende album Midnights. Onvrijwillig is het holst van de nacht Swifts leefwereld. Wakker, starend naar het plafond zijn er angsten en onzekerheden om in de bek te kijken. Gepieker waarom relaties te pletter sloegen. Zoete liefdesdromen die omslaan in reinste nachtmerries. De nacht heeft vele kleuren. Zeker als haar depressie ,,nachtdienst heeft” (‘Anti-Hero’) en donkere gedachten de overhand krijgen.

Het album Midnights van de Amerikaanse zangeres geldt als „het verhaal van dertien slapeloze nachten in haar leven”. Het benadrukt vooral ook, even los van dat nachtthema dat je meteen betrokken maakt, wat een ongelofelijk productieve popvrouw Swift is. Die extreme werkdrift! Dit is alweer haar vijfde studioalbum in de afgelopen twee jaar. Er waren de ingetogen, bedachtzame indiefolk-albums Folklore (Grammy: album van het jaar) en Evermore. En al een tijdje neemt ze ook haar oude albums opnieuw op – na jaren van juridisch getouwtrek haar ultieme wraak in een rechtenconflict met muziekmagnaat Scooter Braun. Zo kwamen Fearless (Taylor’s Version) en Red (Taylor’s Version) uit.

Afwijkende stijlkoers

Evenzo typerend voor Taylor Swift: een afwijkende stijlkoers. Weg is ze van het akoestisch aardse dat ze in de lockdowns maakte. Op Midnights baadt de popdiva weer in door synths gedomineerde elektropop. Veelal gaat het nu om een ingetogen, kaal-strakke omlijsting, met hints naar dub. Door knisperbeatjes in tintelluchtig jaren tachtig-werk wordt het juist meer bewegen. Al komt het met producer Jack Antonoff vooral tot een wat onderkoeld deinen (‘Maroon’) in een stijl die we (door hem) ook kennen van Lana Del Rey en Lorde.