Documentaire over Candy Dulfer bewijst: het leven van een muzikant kan ook harmonieus zijn

Saxofonist en bandleider Candy Dulfer vertelt in documentaire Candy dat ze als vijftiger de druk voelt om nummers te maken die ze „echt goed” vindt en die „van de plaat spatten”. Haar eerdere nummers lijkt ze soms wat klein en braafjes te vinden.

Het voelt erg zelfkritisch, want kijkers kregen vlak daarvoor flarden mee van Dulfers tot nu toe imposante carrière. Hoe ze piepjong begon op „een hele goedkope saxofoon” gekregen van haar vader, saxofonist Hans Dulfer. Hoe ze als twintiger met Prince speelde. En hoe ze een wereldhit scoorde met Dave Stewart van de Eurythmics. De documentaire van Carin Goeijers is echter geen nostalgische terugblik: die volgt Dulfer vooral in de periode voor, tijdens en na de coronapandemie.

Bij muziekdocu’s verwacht je al snel creatieve pieken en dalen, opgezwollen ego’s of dramatische ruzies tussen bandleden. Tijdens het kijken van Candy denk je vaak: „O, zo harmonieus kan het leven van een succesvolle muzikant ook zijn.” Dulfer legt uit hoe vlot haar lange carrière tot nu toe verliep. Met haar moeder, al decennia haar manager, heeft ze een goede band, net als met haar vader met wie ze geregeld optreedt als zijn gezondheid het toelaat.

Dat is bij momenten verfrissend, zeker in een tijd dat sommigen beweren dat wanneer je werkt in de Champions League van een vakgebied, zoals Dulfer doet, hevige uitspattingen en conflicten erbij horen. We zien Dulfer worstelen met zaken waar niet-musici mee worstelen. Dat ze zich zorgen maakt over de gezondheid van haar vader of vertelt over haar ongewenste kinderloosheid. Tijdens de pandemie zien we haar Zoom-meetings houden over haar teruglopende inkomsten en smoothies maken voor haar thuiszittende ‘bonuskinderen’.

Het is jammer dat Goeijers niet wat scherper durfde kiezen en doorvragen op momenten die duidelijk maken wat Dulfer wél uniek maakt en hoe ze erin slaagt al decennia mee te draaien in de muziekindustrie. Natuurlijk zijn de beelden van haar optredens en wereldwijde fans veelzeggend. Maar je had ook graag meer gehoord over het effect van de ‘bluf’ die ze als jonge muzikant van haar vader leerde. Hoe ze carrièrekeuzes maakte. Of waarom ze niet afhankelijk wil zijn van een platenmaatschappij. Nu mist de film soms net dat extra beetje pit dat Dulfer wel in haar nummers stopt.

Bekijk een overzicht van onze recensies over film