‘De recensent van het Friesch Dagblad heeft nog nooit zoiets afschuwelijks gezien, en sommeert het publiek geld terug te vragen’

Maandag 5 februari 2024

De avond valt

Vandaag heb ik vooral op de grond gelegen en gehuild. Het is alsof ik niet meer besta. Op straat draaien de mensen hun rug naar mij toe en lopen met een grote boog om mij heen. Ik ben een paria geworden, een monster. Bij het grofvuil gezet. Wat heb ik verkeerd gedaan? Het is nu al bijna een jaar zo.

’s Avonds herinner ik me mijn goede voornemen van dit jaar om elke dag iets slechts te doen. Het lukt me om met een keukenschaar Club Escape op het Rembrandtplein binnen te komen (een kwestie van de schaar in mijn laars verstoppen). Op de dansvloer knip ik ongezien twee paardenstaarten van dronken meisjes af. Ze hebben nu nog niks door, maar wacht maar tot ze thuiskomen. Mijn therapeut heeft gezegd dat ik moet leren om meer te nemen in plaats van louter te geven. Ook mijn therapeut vindt mij een complete loser. Wanneer ik mezelf in de spiegel zie, kokhals ik en walg ik.

Dinsdag 6 februari

De duisternis

Vol goede moed loop ik een groot en kil kantoorgebouw binnen. Ik ben te gast bij het online programma DumpertReeten. Het is mijn eerste mediaklus in maanden. Een geweldige kans om mezelf weer op de kaart te zetten.

Ik heb heel lang nagedacht over mijn kleding en uiteindelijk besloten om de schoenen die ik gratis heb gekregen bij Expeditie Robinson met plakband op mijn borsten te plakken. Nog nooit in de geschiedenis heeft iemand zoiets gedaan. Oftewel, ik heb mijn eigen haute couture ontworpen en de ontwikkeling van klederdracht weer een stapje verder gebracht.

De mensen van DumpertReeten lachen mij uit en doen alsof ik ontoerekeningsvatbaar ben. We moeten de hele tijd naar filmpjes kijken van kinderen die in elkaar geslagen worden en mensen die zwaargewond verongelukken en vervolgens wordt verwacht dat ik daar leuk op reageer.

Lees ook de recensie Govert Meit is als Donny Ronny net zo ontregelend als Stefano Keizers

Woensdag 7 februari

Schaduwen en vlekken

Vandaag sta ik met BOSSEN op het podium van de Stadsschouwburg Utrecht met Micha Wertheim, Tineke Schouten, Soumaya Ahouaoui, Shane Redondo en Bibi Roos.

Het is een unieke combinatie van jong en oud talent. Deze mensen waren zonder mij nooit samengekomen. Nu staan ze opeens zij aan zij de sterren van de hemel te spelen. Ze doen het stuk voor stuk geweldig, het is zo’n prachtige show geworden! Ik zweer het, ik heb eindelijk iets gemaakt dat uniek en ongekend enerverend is. Niet alleen belangrijk voor de toekomst van het theater, maar ook voor de Nederlandse cultuur in het algemeen: ik heb de canon verrijkt door smaken te mengen die anders niet geproefd hadden kunnen worden.

Vanwege de slechte recensies zit er niet of nauwelijks publiek in de zaal. Ik schaam mij diep tegenover Tineke, Micha en Soumaya, die in hun leven nog niet voor zo weinig mensen opgetreden hadden. En nog meer voor de jonge talenten Bibi en Shane, die ik beloofd had dat ze zich met deze show eindelijk in de kijker konden spelen.

Foto Simon Lenskens

Donderdag 8 februari

Tunnel zonder licht

Vandaag speel ik BOSSEN in De Harmonie in Leeuwarden met niemand minder dan Joost Klein, Anouk Maas, Sylvana IJsselmuiden, Julia Schellekens en de briljante wiskundige Sam van Gool. Een bizarre hoeveelheid verscheidenheid en talent op één podium. Het grootste cadeau dat ik het publiek kan geven. Elke avond opnieuw is BOSSEN legendarisch, keer op keer baanbrekend.

Ergens begin november heeft een aantal recensenten deze voorstelling verwoest. Twintig minuten van hun werktijd besteed aan het kapotmaken van mijn levenswerk. Men heeft het Nederlandse publiek de kans ontnomen om iets te ervaren dat hun leven had kunnen veranderen.

Leeuwarden was misschien wel de beste show tot nu toe. Zo rijk, zo bevlogen, zo onbevangen! Is er dan toch nog hoop? Dit moet toch gezien worden?

Onderweg naar het station op de weg terug urineer ik in twee verschillende brievenbussen, in mijn eentje, in het holst van de nacht.

Vrijdag 9 februari

Daar waar de zon niet schijnt

Het filmpje van DumpertReeten staat online. Ze hebben al mijn grappen en de uitleg over de schoenen eruit geknipt.

Onder het filmpje staan honderden en nog eens honderden reacties. Ze gaan allemaal over mij. Over hoezeer de mensen mij verschrikkelijk vinden. Ze noemen mij unaniem de slechtste gast in het programma ooit. Ze zijn ervan overtuigd dat ik onoprecht, aandachtgeil en volstrekt oninteressant ben. Hoe gemener ik word afgemat, hoe meer bijval het commentaar krijgt. Voor het eerst in mijn leven voel ik dat de hele wereld mij intens haat.

Ik ben echt. Ik ben echt niet meer welkom hier.

Foto Simon Lenskens

Zaterdag 10 februari

Gapende zwarte oogholtes

Theaterredacteur Ron Rijghard van NRC belt: dat ik er als dagboekschrijver wel op moet letten dat ik waarachtig ben, en dat ik geen onzin op ga schrijven. (Waar ziet hij me voor aan?) En ook vroeg hij of ik nog iets leuks ga doen dit weekend want de krant heeft nog een foto nodig bij dit stukje. Had je dat niet eerder kunnen zeggen? Ik heb deze week met half beroemd Nederland op het podium gestaan. De komende dagen lig ik in de foetushouding mijn wonden te likken.

Vlak voor het avondeten wandel ik Woonzorgcentrum d’Oude Raai binnen en begeleid een willekeurige bejaarde vrouw naar buiten en zet haar op de tram richting Centraal Station. Het maakt allemaal toch niets meer uit.

Zondag 11 februari

Blijf in die grot

Ik ben overbodig geworden. Het experiment is veranderd in het kwaad dat moet worden bestreden. Waarom weet ik niet. De drang om nieuwe dingen uit te proberen wordt veracht en bespuugd. Mijn passie en visie zijn niets meer dan geld- en tijdverspilling.

Het Friesch Dagblad heeft een verslag gepubliceerd van mijn voorstelling van afgelopen donderdag. De recensent heeft nog nooit zoiets afschuwelijks gezien. Het publiek wordt gesommeerd om hun geld terug te vragen. Maar de mensen die erbij waren hadden op voorhand al gratis kaartjes aangevraagd en die ook gekregen.

Maandag 12 februari

Nacht

Ik ga in de bosjes liggen, bij mij om de hoek. Ik verdien het niet meer om in een bed te slapen.

Foto Simon Lenskens