De Porsche Cayman: herrie is léven!

Op de A28 richting Zwolle drong eens een hardnekkig penetrant gezoem mijn oor binnen, met een vermoeid glissando stijgend en dalend. Hing er een politiehelikopter boven me? Zaagde iemand langs de weg een oude eik om?

Toen zag ik aan de horizon de oorzaak opdoemen: een Porsche 911 GT3 RS. Die had al die tijd op honderden meters afstand een niet te harden tinnitus-experience over de wereld uitgestraald, terwijl de bestuurder keurig honderd reed. Over die tragikomedie gaat het hier. Een keel opzetten is archaïsch zelfbedrog van roofdieren en holenmensen. Je strot maakt je sterker noch sneller. Maar het reptielenbrein bereik je niet met argumenten. Dat slaat uitsluitend op beleving aan. Zwijgen is buigen, gillen hartstochtelijk verzet tegen de saaie rede. Herrie is LEVEN.

Nu ben ik zelf de overlastpleger. De Porsche 718 Cayman GT4 RS is extreem luid. Ditmaal kan ik de associaties plaatsen. In de Star Wars-bioscoopfilms komt een rijkbehaard, aapachtig wezen voor, Chewbacca. Zijn oerklanken zitten tussen loeien en spreken, huilen en brullen in. Op een of andere manier is het Porsche gelukt dat timbre in de GT4 te mixen. Chewbacca zit in de motor. Hij bezoekt er de logopedist, zo te horen. Ze doen stemoefeningen op de route waarop ik ooit de 911 tegenkwam. Omhoog, omlaag. De klinkende essentie van het volle leven op de A28.

Angstzweet

Daar huilt Chewbacca ditmaal namens mij. Bij Assen is een moesson losgebarsten. Op het asfalt ligt een film van water. Met 500 pk op semi-racebanden vorm ik een ernstig veiligheidsrisico. De GT4 RS kost 278.000 euro en zoveel geld ga je niet aan de vangrail hangen. Ik vertraag naar 90, de risee van de leasejongens. Echt een superpraktische auto. Anderzijds tel ik mijn zegeningen. Het angstzweet geeft grip aan het aalgladde suède stuur en het verbruik daalt naar een nooit meer te evenaren 1 op 10.

Ik trek één keer vol op. Op droog wegdek is dat met de GT4 een machtige ervaring. Dan kleeft hij kauwgomachtig aan het asfalt en is zijn wall of sound de slagroom op de taart, alsof een cirkelzaag je schedel splijt. Laat je het gas los, dan gaat het spoken in de auto. Eén trol laat voor je gevoel een remklauw aanlopen, een andere knijpt de brandstoftoevoer af tot je de motor bijna hoort verstikken. Vanuit de wielkasten hoor je een bombardement van opspattend grint tegen naakt staal tikken. Let op: dit alles is akoestische misleiding, geënsceneerde primitiviteit. De auto is oerdegelijk, maar voor het avontuur moet hij klinken alsof hij elk moment uit elkaar kan vallen. Dat werkt. Men voelt zich man. Jij houdt hem heel, schipper naast God.

Hij oogt als een racewagen met zijn gigantische carbon spoiler, die als de handgreep van een winkelwagen boven het grote dreiggebeuren zweeft. De lamellen op en inkepingen in de voorste wielkasten zijn balsem voor de mannenziel. Net als het traliewerk in de cabine, de rolkooi die je normaal alleen in circuitauto’s tegenkomt.

En dan wel zo’n kleinburgerlijk start-stop-systeem monteren, alsof het een Golf is. Van dat voorbeeldigheidsvertoon is deze Cayman niet gediend. In files en voor stoplichten slaat hij na tien seconden luidkeels protesterend aan met het geluid van een akoestische modderpoel waaruit stinkende luchtbellen opstijgen. Bij 800 toeren siddert de machine als een aardbeving. Je denkt: dit wordt een doodsrochel. Maar omdat het een Porsche is, blijft hij het gewoon doen.

Ik ben een automan, mij kan deze stompzinnigheid niet lang genoeg duren. Maar men stelle zich voor, welke indruk dit in de stad op tot awareness van vrij veel geraakte omstanders moet maken. De kopers moeten wel van aandacht houden. Wie zouden het trouwens zijn? Volgens mij laat de maffia Chewbacca staan. Die wil niet op die pijnbank van geluid, niet de ontbering van een kuipstoel zonder koeling en verwarming, geen deurgreepje dat ter gewichtsbesparing is vervangen door een sullig lusje. De telefoonhoesboef stapt in een AMG-Mercedes met massagestoelen. De GT4 is voor kapitaalkrachtige liefhebbers, die op circuit de spierballen nog laten rollen. Die mannen verdwijnen, net als hun auto’s. Dit zou een mooie laatste winkelwagen zijn voor Frits van Eerd. Men hoort zijn afscheidsgrap al over Zandvoort donderen. „Ik ga stil leven, jongens!” Waarna de laatste milieuactivist in de duinen de duurste boekenplank ter wereld krijsend achter de horizon ziet verdwijnen.