Jordy Dijkshoorn van De Likt in Annabel Rotterdam: „Ik had overal schijt aan, zowel op het podium als ernaast.”
Foto Niek Hage
N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Interview
Het einde van De Likt De Rotterdamse band De Likt stopt ermee. Frontman Jordy Dijkshoorn doet zijn verhaal: hij wil af van het artiestenbestaan, en zijn verslavingen. „Ik wil straks niet terugkijken op mijn leven en er verdrietig van worden.”
Hij ijsbeert heen en weer, van de backstage-ruimte naar het balkon in de zaal. Vanaf daar heeft Jordy Dijkshoorn (32) zicht op zijn twee muzikale vrienden in De Likt. Giorgi Kuiper en John van Beek zijn ondertussen aan het soundchecken in het Rotterdamse poppodium Annabel, waar ze die avond hun laatste album zullen presenteren: Ctrl-Alt-Delikt. Een thuiswedstrijd, en meteen de laatste voor Van Beek, die stopt na deze show.
Voor Kuiper en Dijkshoorn volgt nog de rest van deze tour, maar dan is het ook voor hen gedaan. De Likt stopt. „Toen we begonnen waren we drie jonge pikkies”, stond in het statement dat vlak voor de show in Annabel op Instagram verscheen. „Nu voelt het goed om deze fase met een waardig afscheid af te sluiten. We hopen jullie nog een keer te zien.” De prioriteiten liggen elders. Van Beek spreekt, naar aanleiding van zijn aanstaande vaderschap, van een nieuwe levensfase, waarin het tourleven niet meer past. Kuiper vindt het tijd voor een volgend hoofdstuk. En volgens frontman Dijkshoorn hoeft dat hoofdstuk „niet rock-‘n-roll” te zijn.
Als jonge honden doken ze vol in het live-circuit met hun opzwepende mix van elektronische funk, hiphop en pompende bassen. Eerst maakten ze naam in en rond Rotterdam, om na de single ‘Ja Dat Bedoel Ik’ en de parodie ‘Praat Rotterdams Met Me’ door te groeien naar Lowlands, Zwarte Cross, Pinkpop en meer, waarbij frontman Dijkshoorn steevast in of op het publiek belandde.
De Likt staat bekend om de tomeloze energie. Eenmaal van het podium is Dijkshoorn kalm en beheerst. „Ik ging er vol in, misschien iets té als ik nu terugkijk. We hebben zóveel opgetreden, en ik bleef achteraf bijna altijd hangen om voor gaas te gaan.” Het bleef volgens hem nooit bij één biertje drinken met de fans. Een artiestenleven vol drank en drugs volgde. „Ik heb wat vaker tijd voor mezelf nodig. Het is wel even welletjes. Doordeweeks heb ik een baantje als glazenwasser. Nu heb ik in het weekend ook eens vrij. Dat vind ik heerlijk.”
Het zwarte gat omarmen
Bang voor het zwarte gat is hij niet. „Dat omarm ik juist”, zegt hij terwijl hij vanuit de backstage de drukbevolkte Rotterdamse Biergarten overziet. Wijzend: „Daar stond ik ook altijd, maar ik moet er niet meer aan denken. Laat me rustig op mijn bootje zitten en een serie kijken.” Hij onderstreept zijn refrein op de baslijn van ‘Alleen’, een nummer van het nieuwe album: „Ik heb altijd mensen om me heen / maar als het ergens iets te druk wordt, dan vlucht ik meteen!”
Ik wil gewoon fit zijn. Geen drank, sigaretten of drugs meer aanraken
Op dat album is ook te horen dat hij wil bloeden voor zijn daden. „Ik heb nooit mijn verantwoordelijkheden genomen en ben voor alles weggelopen”, vertelt hij. „Daardoor raakte ik vervreemd van mijn familie. Als ik dan eens wél op een verjaardag kwam, had ik het gevoel dat ik er niet bij hoorde. ‘Je bent er ook bijna nooit’, kreeg ik dan te horen. Dat was een reality check. Toen besefte ik dat ik mijn neefjes en nichtjes niet groot heb zien worden, omdat ik altijd met mezelf bezig was. Ik had overal schijt aan, zowel op het podium als ernaast. Dat is waarom De Likt ineens zo hard ging. Maar het is ook de reden dat ik het respect voor mezelf en mijn familie ben verloren.”
Hij wijt zijn gedrag grotendeels aan zijn drugsverslaving. „Ik ben heel erg verslaafd, voornamelijk aan cocaïne. Op het podium presteerde ik gewoon, maar op een gegeven moment dacht ik dat ik het echt nodig had. Dat ik niet zou kunnen functioneren zónder. Als ik even geen zin had in een show, dan belde ik de dealer. Dan was het ‘hop’, en kon ik er weer tegenaan.”
Collega Giorgi Kuiper had al besloten dat de groep naar een eind toe zou gaan werken, maar daar was een heel ander plan voor uitgestippeld. „Mijn verslaving is niet de enige reden dat De Likt stopt. Het is een samenloop van omstandigheden. Maar ik wil dit nu vertellen omdat ik eerlijk wil zijn. Ik hoop gewoon dat als ik goed probeer te doen, er een innerlijke rust over me gaat vallen.”
‘Geen leuke jongen’
Zichtbaar emotioneel zegt hij: „Ik ben geen leuke jongen geweest. Met liegen en manipuleren heb ik niemand geholpen. Toen ik laatst door de mand viel en weer gebruikte, zag ik het verdriet van mijn vader. En dat terwijl onze band alleen maar hechter is geworden, doordat we eerlijk zijn naar elkaar en praten over onze gevoelens. We laten elkaar steeds meer toe. Het is moeilijk hoor, ik zit nog helemaal in het begin van mijn herstel. Maar ik wil straks niet terugkijken op mijn leven en er verdrietig van worden.”
„Ik wil gewoon fit zijn. Geen drank, sigaretten of drugs meer aanraken. Ik heb ook niet meer continu de drang om de volle aandacht te hebben”, voegt hij er aan toe. Vlak daarna, op het podium in Annabel, maakt de kalme Dijkshoorn plaats voor die wildebras waar Rotterdam zo van houdt. Na twee nummers surft hij al over het pogoënde publiek. Maar De Likt draait live al lang niet meer om Dijkshoorn alleen. Van Beek blijft nog rustig in zijn donkere hoek, spelend op zijn synthesizer, maar Giorgi Kuiper danst en zingt theatraler dan voorheen.
De show zit vol theatrale aspecten – een dompteurskostuum inclusief hoge hoed waarmee Dijkshoorn de bezoekers als menselijke circuspiste laat fungeren, een gortdroog stukje text to speech-technologie en glitchende retro-visuals. De toetsencombinatie Ctrl-Alt-Delikt werd na bijna anderhalf uur rammen definitief ingedrukt: „Dank je wel Rotterdam, voor tien jaar De Likt!”
„Het podium vind ik nog steeds geweldig”, zegt Dijkshoorn daarna backstage. „Misschien komt het wel weer, maar wanneer laten we in het midden. We maken deze tour af en dan is het wel even mooi geweest.”
