De aanhouder wint, wist Jarvis Cocker

Al voordat hij een noot kon spelen had Jarvis Cocker zijn hele popcarrière al uitgetekend. In een schoolschrift hield hij notities bij met de exacte voorwaarden waaraan zijn ideale popgroep moest voldoen. De gitaarakkoorden, de kledingvoorschriften en het logo van de imaginaire band die in zijn vijftienjarige hoofd al Pulp heette. Ze gingen samen met een manifest over hoe hij de muziekindustrie zou gaan veranderen. Als een Trojaans paard zou Pulp een contract met een grote platenmaatschappij gebruiken om een eigen label te beginnen, waarbij de band controle zou krijgen over alle zakelijke en artistieke beslissingen. Indiepop als genre bestond nog niet, maar Cocker wist al precies hoe hij het ging aanpakken.

Het zou nog zeventien jaar duren voordat Pulp doorbrak met het gedenkwaardige nummer ‘Common People’, een baken van intelligentie in het verder vrij banale Britpoptijdperk. Jarvis Cocker verhuisde van de grauwe industriestad Sheffield naar de metropool Londen, waar hij op zolder een verzameling aanlegde van spullen die al of niet met de lange weg naar het succes te maken hadden. Bij een zolderopruiming kreeg hij de openbaring dat al die rommel, van een oude schoolfoto tot een zak met plastic Beatles-poppetjes, van pas kon komen bij het samenstellen van zijn autobiografie. In Good Pop, Bad Pop vertelt hij hoe een ongebruikte medicijnverpakking, een oude elpee van Marianne Faithfull en een verzameling kapotte brillen elk hun rol hebben vervuld in zijn groei naar volwassenheid. Een krakkemikkige gitaar en de eerste roetige bandfoto’s illustreren hoe de onhandige, nerdy zanger eigenlijk helemaal niet in de wieg gelegd was voor popsucces. Een studie Engels had hem beter gepast, geeft Cocker toe, maar de magie van de bands die hij als tiener in Top Of The Pops zag optreden bleef aan hem trekken.

Berg papier

Een cruciaal artefact dat de zanger in een grote berg oud papier terugvond, is zijn toegangsbewijs voor de John Peel Roadshow van 3 september 1981. BBC-coryfee John Peel kwam plaatjes draaien in Sheffield op een benefiet voor het groeiende leger werklozen in de schrale jaren tachtig. Cocker maakte van de gelegenheid gebruik om een cassette met pasgemaakte demo’s van het prille Pulp aan de deejay te overhandigen. Peel beloofde dat hij de tape zou draaien in de auto terug naar huis. Het wonder geschiedde: Pulp werd uitgenodigd voor een John Peel Session die op de BBC ten gehore werd gebracht. Een lokale krant maakte melding van de nationale roem die Pulp te wachten stond. En daarbij bleef het. Het zou nog dertien jaar duren voordat de band opnieuw een sessie voor Peel mocht opnemen.

Jarvis Cocker liet zich niet uit het veld slaan. De aanhouder wint, wist hij. In zijn boek stipt hij de voornaamste factoren aan waardoor Pulp zo’n eigenzinnige, niet meteen door een groot publiek omarmde popgroep kon worden. Behalve The Beatles en The Velvet Underground was uitgerekend de Amerikaanse crooner Barry White van grote invloed op de muziek van de band. Het zwoele parlando van de soulman bracht Jarvis tot het inzicht dat gesproken tekstfragmenten een popsong tot leven konden brengen. Een andere ‘aha’-ervaring volgde toen Cocker bij een poging een meisje te imponeren vanaf zes meter hoogte uit een raam viel. Daarbij brak hij bijna alles wat er aan de rechterkant van zijn lichaam te breken viel. Tijdens langdurig herstel in het ziekenhuis bedacht de zanger dat zijn teksten van nu af aan over waargebeurde zaken moesten gaan. ‘Common People’ en andere geweldige popsongs waren het resultaat. Jarvis Cocker beschrijft de vroege jaren met zelfkritiek en droge humor. De inventaris van zijn zolder is als de man zelf: kleurrijk, veelzijdig en onvoorspelbaar.