Dansen over rouw tegen een depressief decor

Wat moet nog je als je alles al hebt, en van dat alles zo ongeveer het mooiste? Met deze woorden kan het luxe-probleem van het Nederlands Dans Theater worden omschreven. In de afgelopen decennia heeft de choreografische wereldtop werk gecreëerd voor het gezelschap en de juniortak NDT2 en daarmee een internationale standaard gezet. Die standaard komt al jaren als een boemerang terug naar het gezelschap als het op zoek gaat naar nieuwe namen voor op het affiche. Gevolg: de nieuwe namen brengen vaak oude koek, zeker afgezet tegen het Haagse repertoire.

Dat geldt zo te zien ook voor de hier te lande onbekende Andrew Skeels. Hij greep voor de voorstelling Broken Spectre terug op een periode van rouw om een vriendin. Op niet te missen wijze zette hij zijn gevoel om in een choreografie die het verdriet om het verlies van een dierbare schildert in grijze en zwarte streken. Als bij aanvang een man in een grijs kostuum opkomt en op een grijs doek een liggende figuur (in het grijs) meesleept is de clou meteen weggegeven. Rouw is iets wat je met je mee torst, een last en tegelijk de laatste band met de overleden geliefde.

Het gegeven van verlies, eenzaamheid en verdriet komt daarna in de choreografie voor negen dansers in diverse houdingen en standen terug, met steeds het grijze doek als verbinding. Boven het toneel hangt een zwart doek in depressieve plooien, strijkers in mineur en de prachtige, laat-Romantische Altrhapsodie van Brahms versterken de sfeer van diepe smart. Brahms schreef zijn compositie verscheurd door liefdesverdriet; de tekst komt uit Goethes Harzreise im Winter, over rouw en verwerking.

Eenduidig

Het is een beetje veel kortom, en een beetje erg eenduidig. Heel anders dan The Big Crying van Marco Goecke, ook op het programma, ook over rouw, maar in al zijn abstractie en neurose ontroerender (mede dankzij de geweldige Samuel van der Veer). Wel laat Skeels handig, vloeiend en glijdend en voortrollend partnerwerk zien in ronde lijnen, veelal laag boven de vloer, met een complex spel van in elkaar gevlochten armen. Fraai kortom, maar gekend, en intussen ook een beetje ouderwets. Of Skeels vrij van de last van diepe emotionele betrokkenheid iets toe te voegen heeft aan het repertoire van NDT is de vraag.

Een andere is of de nog verse artistiek directeur Emily Molnar het repertoire radicaler durft te vernieuwen en te verversen. Aan herhalingsoefeningen hebben we niet zo veel.