Column | Weg met de vrouwensport

Vrijdagavond werd in debatcentrum De Balie in Amsterdam ‘Hot game: Weg met de vrouwensport’ gepresenteerd. Vrouwen uit de sport spraken over een utopische wereld waarin de sport gedomineerd zou worden door vrouwen. Of het tot een poging tot overname zou leiden, wist ik niet.

MMA-vechter Marloes Coenen vertelde dat ieder mens een schaap en een leeuw in zich heeft; degene die je het meest voedt, groeit het grootst. Bij vrouwen wordt meestal van jongs af aan het lammetje gevoed, bij mannen de welp. Vrouwen moeten niet luidruchtig zijn, niet te veel conflict opzoeken en niet te veel ruimte innemen. Ze vroeg de aanwezigen te checken of je met gekruiste benen zat of wijdbeens, iedereen keek meteen omlaag om te zien hoe het stond met het interne beest.

Voetbalster Rocky Hehakaija modereerde deels de avond. Ze liet een fanfare cijfers los in de zaal. In het verenigingsleven is 26 procent van de coaches vrouw, bij de hoofd- en bondstrainers is dat nog 14 procent, bij de Olympische Spelen van Tokio was 13 procent van de coaches vrouw en uitsluitend bij de vrouwensporten. De conclusie was dat vrouwen op verenigingsniveau wel meespelen, maar in de toplagen, waar beslissingen worden genomen, schitteren door afwezigheid.

Er werden videofragmenten getoond waarin kinderen vragen beantwoordden die meer blootleggen dan je als volwassene wil zien. Een meisje dat zelf op voetbal zat, zei dat jongens meer van voetbal hielden dan meisjes. Een ander antwoordde op de vraag waarom ze dacht dat ze niet gekozen werd om mee te voetballen, dat het kwam doordat ze een meisje was. Weer schoot een cijfer voorbij: de kans dat de voorzitter van een sportbond Harry of Peter heet is 9 procent, de kans dat een voorzitter vrouw is, 8,5 procent. De maaksters van de videofragmenten waren present, ze hadden ook Mijn club gemaakt, een documentaire over discriminatie in verenigingsvoetbal. Het stond online, maar had nog niet veel views gehad.

Daphne Koster sprak. Ze is nu manager van Ajax Vrouwen, voor het eerst in hun tienjarig bestaan wordt de klassieker 4 maart in de Arena gespeeld. Rocky waarschuwde: we moesten na afloop niet bij Koster zeuren om een plek op de gastenlijst, een kaartje kost tenslotte maar 7,5 euro. In Canada werd rond dat tijdstip door de vrouwen van de nationale voetbalselectie een staking aangekondigd voor gelijkwaardige behandeling, maar de boetes waar de bond mee dreigde, maakten binnen veertig uur een einde aan hun intenties.

In de zaal zat intussen schaatslegende Marianne Timmer op het podium. Rocky vroeg naar de moeilijkheden bij het vinden van sponsoren, Timmer toonde zich optimistisch. „Vrouwen hebben een ding dat mannen niet hebben.” Ze liet een stilte vallen, lang genoeg om je van alles af te vragen. Wat dan? Een baarmoeder? Een gedeelde geschiedenis van onderdrukking? Pas sinds honderd jaar stemrecht? Wat?

„Vrouwelijke charmes”, zei Timmer.

Naast mij stortten twee millennials zich nog net niet huilend ter aarde. Het bleken de documentairemaaksters. De benen van Timmer waren strak over elkaar gekruist. Het schaap heerste ongeslagen, de leeuw verliet het pand, hij ging terug naar de mannensport.