Column | Waarom verlaat de echtgenote van Ferrari, gespeeld door Penélope Cruz, haar man niet?

In Ferrari spreken de acteurs met een Italiaans accent, zelfs Adam Driver. Ik kan daar niet mee zitten en het klopt, met een beetje hersengymnastiek. Italië was lang dol op alles wat Amerikaans was. Nog in 1973 scoorde popidool Adriano Celentano een hit met een song in namaak-Amerikaans.

En ik let er niet meer op, want ik ga op in deze film over Enzo Ferrari, fabrikant van luxe speelgoed op vier wielen, in 1957 vooral apologeet van raceauto’s en levensgevaar. Ondergedompeld in zongekuste kleuren paradeert Ferrari door de film als een gespannen man. Zijn maatpakken hangen om schouders van hout, zijn zonnebril is net te breed. Hij heeft in de ene villa een echtgenote en in een andere onderhoudt hij met een minnares een tweede huishouden. Dat was wat belangrijke mannen deden, een soort statussymbool. Zo wist in de jaren zestig ‘iedereen’ in Rome waarom een bepaalde filmacteur zo zwaar werd: hij moest twee keer per dag dineren, eerst bij zijn vrouw, daarna bij zijn minnares. Daar vrijde hij, slapen deed hij dan weer ‘thuis’, om de schijn op te houden.

Onbemind en geïsoleerd

In dit hypocriete dubbelspel werd de echtgenote verondersteld haar fatsoen te houden. Hoe deed zij dat? Wat deed dit met haar? Geen film die haar serieus nam, wat dacht ze wel, ze gunde haar man de liefde niet. Ze was een zeur en nog ‘oud’ ook.

Nu veer ik telkens op als Penélope Cruz verschijnt. Zij speelt Laura, de echtgenote van Enzo Ferrari en zij is de kern van de film. Dat is haar verdienste, want de film trekt meer naar de minnares en haar zoontje. Onbemind en geïsoleerd laat Cruz haar mondhoeken hangen. Ze loopt ietwat wijdbeens. Elke jurk oogt als een onderjurk. Elegant zijn, daar investeert Laura Ferrari niet meer in, wel in haar furie.

Het zou kunnen dat Cruz haar inspiratie voor deze rol haalde bij een Italiaanse filmklassieker: Sophia Loren in Una giornata particolare. Cruz echoot haar uiterlijk, haar motoriek en haar verlorenheid. En net als Loren (destijds 43) moet Cruz (49) haar acteertalent veroveren op de verzengende aandacht voor haar uiterlijk. Inderdaad, ze is geen 25 meer. Maar kijk, ook met schaduwen onder haar ogen en een ronder middel is ze een geweldige actrice.

Laura is intelligenter dan Enzo. Ze zou zonder hem kunnen, waarom laat ze hem niet los? Cruz suggereert het, maar dat besef ik pas in het theater, bij een voorstelling van Annemarie Prins. Die speelt de monoloog van een hoogbejaarde vrouw, wier geest ‘uit wandelen gaat met God’ zoals mijn moeder dat noemde. Oud is oud en de pijn wil niet meer slijten. „Ik ben niet bang”, scandeert ze. Ze is wel bang, maar angst houdt haar op de been. Net als Laura Ferrari. Die is bang om verlaten te worden en dat wil ze zo houden. Want dan weet ze dat ze leeft.

Delen Mail de redactie