Column | Steeds slimmer

Eind jaren negentig werd ik als verslaggever voor een reportage naar Utrecht CS en het aan de stationshal vastgekoekte winkelcentrum Hoog Catharijne gestuurd. De uitkomst stond bij voorbaat vast, ik ging er mensonterende toestanden aantreffen.

„Ik had het gruwelijker verwacht”, zei de eindredacteur van het weekblad tijdens het nakijken, die stiekem had gehoopt dat ik de afgesproken 24 uur niet zou hebben overleefd. Het was smerig, onprettig en oncomfortabel geweest, maar echte misstanden was ik, hoe graag ik het ook wilde, niet tegenkomen.

Afgelopen vrijdag moest ik aan mezelf denken toen ik door een serie toevalligheden weer een aantal uren moest zien te overleven op Utrecht Centraal. Op welk bankje had ik destijds met een slaapzak de participerende journalist uitgehangen? Of was het bankje net als bijna al het stationsmeubilair vervangen?

Ik had na het inleveren van mijn werkstuk eigenlijk nooit meer stilgestaan bij deze plek, het was zoals vaak hit and run, maar wat toen onmogelijk leek was dan toch gelukt. Utrecht Centraal Station was een frisse plek geworden, veilig en toegankelijk met horecagelegenheden zonder toilet.

Na een paar uur wandelde ik uit verveling Hoog Catharijne in, dat zich inmiddels ‘Hoog Catharijne The Mall’ noemt. Zonder duidelijk doel belandde ik in de MediaMarkt, waar de ‘BTW Weg Ermee’-dagen waren begonnen. Ik trof er al na een paar meter de specifieke elektronische tandenborstel die de vriendin voor haar verjaardag wil. Een toegesnelde medewerker zei dat het personeelstekort zich deed voelen. De vrouw van de afdeling consumentenelektronica die als enige wist waar de dozen met de desbetreffende elektronische tandenborstels zich bevonden, was al in gesprek met een andere klant.

De man liep niet naar haar toe, maar belde haar met een portofoon. Ze trok haar portofoon van haar broekriem. Ze keek naar hem, daarna naar mij. Hij kwam zeggen dat het nog wel even duurde omdat ze een verkoopgesprek over een elektrische step aan het voeren was. En nu ging hij me dus toch zelf helpen.

We liepen van bak naar bak.

Tandenborstels worden steeds slimmer, zei hij, maar wist ik ook wie er pas echt slim werden?

Scheerapparaten.

Mocht hij even?

Hij liet een scheerapparaat zien dat al na de eerste scheerbeurt precies wist hoe je het lekkerst geschoren werd. „Hij leert je echt kennen.”

We vonden de juiste doos niet, als hij mij was zou hij nog even over de mall lopen en het over een half uur nog eens proberen. Eigenlijk was alles rond Utrecht CS beter en slimmer geworden, behalve de mensen.