Column | Plassen is geen noodlot

Zaterdag raasden topfitte vrouwen over de wegen van Cantabria in het noorden van Spanje. La Vuelta Femenina. Het peloton zoefde over een bruggetje. Ik lette wel op, maar ik keek ook naar de sporen die het water in eerdere jaren langs de brugwand had achtergelaten. Die lagen meters boven het beekje dat tussen de rotsen beneden kabbelde. Bij de volgende brug, hetzelfde beeld. In het zuiden van Spanje stonden rivieren laatst zo droog dat de vissen erin lagen te sterven en mensen ze probeerden te redden door ze handmatig naar dieper water te brengen. Roxane Knetemann verzorgde het commentaar, ze zei dat de posities precies zo waren als die van vorig jaar op dit punt. Die van de rensters, niet die van de vissen of de waterstanden.

Een goede vriend van mij is naar Cantabria vertrokken, daar zit hij op de cursus huizen bouwen van stro. Als hij zijn diploma heeft, verkoopt hij zijn Nederlandse appartement en gaat hij in Cantabria in een zelfgemaakt strohuis wonen. Ik stuur hem regelmatig berichten over nieuwe recordtemperaturen in Spanje, de te vroeg in het jaar gearriveerde bosbranden en prognoses van klimaatwetenschappers over hoe de grens van de Sahara opschuift en Spanje over een voorspelbare tijd in een oven verandert. Het mag duidelijk zijn: ik wil niet dat hij weggaat.

Demi Vollering en andere rensters hadden een sanitaire stop ingelast, op dat moment zette Annemiek van Vleuten de aanval in. Volgens sommigen mag dat niet. Een ongeschreven regel dicteert dat je de rode trui niet aanvalt als ze niet kan terugslaan. Een deskundige zei dat dat alleen geldt bij noodlottige gebeurtenissen zoals een val of een lekke band en, zou ik met oog op de toekomst willen toevoegen: een bosbrand. Plassen is geen noodlot. Plassen kun je ophouden of laten lopen. Dat kan met het noodlot niet. Bovendien plast een mens meerdere keren per dag. Zo vaak slaat het noodlot ook weer niet toe, zeker niet altijd in hetzelfde kamertje.

In ieder geval was Vollering goed link op van Vleuten die haar volgens sommigen een kunstje had geflikt. Volgens anderen was het plasmoment verkeerd gekozen. Onlangs werd Vollering gevraagd waarom ze aan wielrennen deed. Ze zei: vooral om mensen te inspireren naar buiten te gaan. Mij inspireerde ze vooral tot binnen voor de tv zitten om het niet te missen als ze Van Vleuten boven zo’n uitdrogende rivier van een brug duwde.

De laatste etappe werd zondag in Asturië gereden. Daar woedden in maart meer dan honderd bosbranden. Ik hoopte dat we daar iets van te zien zouden krijgen. Het leek me een mooi gezicht, zo’n wielrenpeloton dat in het zwartgeblakerde landschap zou kleuren als een feestslinger in een crematie-oven. Helaas werd er alleen door ongebrand landschap gereden. Het enige dat in de fik stond was Vollering. Die duwde Van Vleuten niet, ze reed haar aan gort volgens geschreven regels en won de etappe, maar Van Vleuten won de Vuelta met negen seconden verschil. De plaspauze moet daar nog mee worden verrekend, maar dat telt alleen voor de ongeschreven tijden.