Column | Mysterieus coronabeleid maakt Beijing tot spookstad

We hebben een nieuwe obsessie: de zestien witte hokjes met een deur en tralies die dit weekend opeens verschenen voor ons huis. Ze staan op het oude terrein van de markt.

Vanaf de straat kun je ze bijna niet zien, maar wel vanuit ons appartement met ramen tot op de grond. Gisteravond brandde er al licht: in één hokje waarvan de deur open stond kon je een bed zien staan.

Vandaag zijn de hokjes bewoond. Er staan mannen in witte pakken voor het toegangshek, een man in gewone kleding verschijnt even in de deuropening van zijn hokje.

Lees ook deze reportage: Coronaprotesten in Beijing: ‘We zijn onredelijke beroving van onze vrijheid zat’

Waarom zit hij daar? Misschien is hij een „schaap”. Het woord voor schaap klinkt net als het woord voor „positief getest”. Met corona besmette mensen worden in de volksmond daarom nu ‘schapen’ genoemd. Waarom worden die schapen in hokjes in de wijk geplaatst, en niet in de speciale ziekenhuizen en in de grote opvanghallen die Beijing er speciaal voor heeft gebouwd? Zijn het wel schapen?

Het aantal besmettingen in Beijing neemt exponentieel toe. Op zaterdag meldde de stad 4.307 nieuwe gevallen op een bevolking van ruim 23 miljoen. Nog steeds heel weinig, maar elk geval is er één te veel, vinden ze hier. Ondertussen zijn er in veel steden in China protesten uitgebroken tegen het coronabeleid. De overheid reageert daarop met de inzet van een overweldigende politiemacht.

De protesten ontstonden nadat er in Ürümqi, de hoofdstad van Xinjiang, zeker tien mensen omkwamen bij een brand. De brandweer zou het gebouw moeilijk hebben kunnen bereiken door de lockdowns in de stad, die al in augustus begonnen. De woede ontstond toen de lokale overheid ontkende dat dat er iets mee te maken had, en de schuld bij de bewoners zelf leek te leggen.

Ik ben niet bang voor de ziekte, maar wel voor de maatregelen. Elke ochtend kijk ik als eerste op mijn telefoon op mijn gezondheids-app: ik doe een „navraag over mezelf”, en zie op een schermpje dat ik „geen abnormale verschijnselen” heb. De code is groen, er staat bij hoeveel dagen het geleden is dat ik voor het laatst ben getest.

Het is mijn paspoort om die dag de stad in te kunnen. Overal waar ik naar binnen wil, moet ik opnieuw scannen: zo kunnen ze volgen waar ik die dag allemaal kom. Als dat ergens is waar later iemand besmet is, dan weten ze me te vinden.

Op straat valt er weinig meer te beleven: vrijwel niemand gaat nog naar school of naar zijn werk, winkels en restaurants zijn dicht, reclames en verlichting van gebouwen zijn uit. Een gure wind uit de Gobi-woestijn blaast de laatste herfstbladeren door de straten. Ook de meeste straatvegers zitten thuis.

Testen doe ik het liefst zo laat mogelijk op de dag: als de uitslag na twaalf uur ’s nachts komt, ben ik de volgende dag nul dagen negatief. Een heerlijk gevoel: voorlopig even geen zorgen. Testen mogen nu niet ouder zijn dan 48 uur.

Ook de afgelopen dagen waren er in meerdere steden in China protesten uit onvrede over de lockdowns

Vroeger waren er overal langs de straat hokjes waar mensen in witte pakken met een wattenstaafje heel lichtjes over het midden van je tong streken. Ze zetten je telefoonnummer naam, paspoortnummer, nationaliteit en leeftijd in het systeem, zodat de uitslag automatisch in je gezondheids-app kan komen te staan.

Op het terrein van de oude markt tegenover ons stonden ook zes van die huisjes. Handig, zo dicht bij huis. Maar sinds ongeveer een week zijn veel van die hokjes opeens gesloten.

Nu staan daar dus die nieuwe, andere hokjes. Iemand heeft van zijn buurtcomité gehoord dat er mensen in zitten die met zijn tienen samen in een testbuisje zaten. Als er daar één van positief blijkt, moeten alle tien opnieuw getest om te zien wie het schaap is. Best handig, want als er nu een verdacht geval in een flat is, moet de hele flat in isolatie. Misschien hoeft dat dan straks niet meer. Maar of het verhaal klopt, weten we niet.

Vanavond gaan we met ons koor zingen voor Kerst op een ambassade. Het gaat een beetje stiekem. En we horen net dat onze dirigent niet kan komen. Ook een paar koorleden vallen uit. Ze zitten in isolatie en mogen drie dagen de deur niet uit. Maar het zingen gaat wel door. Dan hebben we straks in elk geval iets moois om aan terug te denken, mochten we onverhoopt ook in zo’n hokje op de markt terechtkomen.