Om de werkelijkheid – het weer, het tussenhuis, het werk – even te ontlopen boekte ik voor de hele groep een all inclusive naar Mexico. Ik bracht het met dezelfde scheut enthousiasme als waar ze mij bij het reisbureau in Wormer mee hadden overgoten. „Is Mexico Turkije?”, vroeg Leah, onze middelste, ze is zes en heeft al meer van de wereld gezien dan ik op mijn twintigste.
Ik trok een vergelijking tussen de twee landen die ik met de kennis van nu nooit meer zou maken.
Er werd ons met klem geadviseerd om vier uur (!) voor vertrek al op Schiphol te zijn, we maakten er drie van, maar spookten door een onverwachte vertraging toch nog zes uur tussen de overstappers op de luchthaven.
Dan de toestand in het TUI-toestel, met een piloot die om de paar uur zei dat we weer wat dichter bij het zonnetje waren en Frida van Roosmalen (2) die elf uur non-stop overactief was. Ze hadden hoorbaar een hekel aan die bekende Nederlander die z’n schreeuwende kind achtervolgde.
‘Niet aan koptelefoons trekken.’
‘Niet met yoghurt gooien.’
‘Niet op die buik trommelen.’
Douane in Cancun, wachten op koffers, in een bus door het binnenland, daarna in een lange rij voor de incheckbalie van het paradijs. Met tijdverschil erbij waren we 24 uur wakker.
Mexico heeft de strengste anti-nicotine-wetten ter wereld
Op Oudejaarsavond was ik in de brandende zon in slaap gevallen in het zand.
„Gelukkig nieuwjaar”, zeiden ze toen ze me eruit trokken. Toch nog brandwonden, goed nasmeren.
Twee dagen voor vertrek was de jetlag voorbij, we maakten die dag een trip naar een ondergrondse grot waar ‘de indianen’ in hun ondergoed soep hadden gekookt.
„Wat voor soep?”
„Vuursoep!”, zei een Vlaamse TUI-medewerker.
Ik zag de toeristenindustrie voor het eerst voor wat het is, een werkplek waar iedereen verplicht glimlachend in wokpannen roert, van tafel naar tafel sloft of chloor in de zwembaden gooit. De zon maakte alles goed, we genoten dat de kinderen genoten. Jammer dat ik mijn nicotinepillen was vergeten. Ik bleek zeven jaar geleden niet te zijn gestopt met roken, maar begonnen met zuigtabletten. Met Lucie van Roosmalen (8) maakte ik tochten naar steden in de buurt, zogenaamd om haar haren te laten invlechten. Mexico heeft de strengste anti-nicotine-wetten ter wereld. Roken mag alleen in houten kooien op asfalt. Viagra, anabolen, illegale pijnstillers: alles is overal verkrijgbaar. Behalve nicotine-vervangers. Het sprak zich rond in Playa del Carmen dat er een toerist in nood van apotheek naar apotheek struinde. Ze achtervolgden me met nieuwe mogelijkheden, zoals ketamine.
Voor de rest waren we er heerlijk tussenuit.
Vanaf het terras keek ik naar de houten eenpersoonskooien, waar af en toe een verslaafde in stond.
„Goh”, zei ik jaloers vanachter een vol geschept bord, „wat zal die het warm hebben.”
Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
