Column | Het laatste seizoen

Mijn truc om het leven vol te houden (naast eten, drinken, werken en antidepressiva) is naar dingen uitzien. Naar de feestdagen bijvoorbeeld, of, lang geleden, naar sigaretten. Naar festivals, naar boeken, naar vrienden en familie. Mijn zenmeester gaf me voor deze lifehack altijd vreselijk op mijn kop.

„Het gaat om het hier-en-nu!”, gilde hij dan. „Naar iets uitzien zorgt voor begeerte en dus voor gehechtheid en dus voor leed!”

Inmiddels heb ik geleerd om met mate te hunkeren. Zolang ik het lijden dat erdoor ontstaat kan verdragen en mijn begeerte anderen geen schade berokkent, is er weinig aan de hand. Als je je verlangen maar niet richt op iets wat er nooit zal komen, zoals wereldvrede of een rechtvaardige overheid, vallen de teleurstellingen meestal wel te behappen. Tot gisteren.

Want de afgelopen maanden keek ik uit naar de HBO-serie House of the Dragon. Maandag zond de streamingdienst de laatste aflevering van het eerste seizoen uit.

„Ik ben er echt sip van”, zei ik gisterochtend tegen een kennis die ook helemaal fan is. „Ik mis de personages nu al, net als alle leuke dingen eromheen, zoals de memes, recensies en podcasts. Maar ik las gelukkig dat men begin 2023 weer gaat filmen en dat het tweede seizoen ergens in 2024 te zien zal zijn.”

‘Hm”, zei ze, „ik weet niet hoor. Er komen hele rare tijden aan, sterker nog, het zijn al rare tijden. Bijna alle opnames van het eerste seizoen van House of the Dragon vonden plaats in Europa. Het is maar de vraag of het hier de komende jaren nog wel rustig genoeg blijft. En of er straks nog wel genoeg geld is om zo’n dure productie voort te zetten. Je hoort nu zulke enge berichten over hyperinflatie enzo. Straks heeft dat nog zijn weerslag op series.”

Ik wist even niet hoe ik hierop moest reageren. De buurvrouw zuchtte.

„Ik ben doorgaans best optimistisch”, zei ze. „Maar het huidige geopolitieke gedoe kan zelfs zijn weerslag op series gaan krijgen. Ik vind het een griezelige gedachte dat helemaal niets meer zeker is. Dat de gehele toekomst, en inmiddels ook die van de verbeelding, op losse schroeven is komen te staan.”

De rest van de dag dacht ik daaraan. Hoe steeds meer zekerheden wegvallen. Hoe er daardoor steeds minder is waar je naar uit durft te zien.

Ik dacht aan het stoppen van werelden.

Ik dacht aan het eindigen van seizoenen.