Column | Gekkere dingen

Ik was met Lucie van Roosmalen (7) en Leah van Roosmalen (5) helemaal naar het industrieterrein bij Zaandam gelopen, een betonnen vlakte aan de rand van Wormer waar zich een aantal megastores hebben gevestigd. Ik waan me daar altijd in de Verenigde Staten. In the Midwest, in een van de wat minder aantrekkelijke, dunbevolkte staten. Het was al met al een flinke mars, die begon omdat we naar de sloop van een diervoederbedrijf wilden kijken, maar inmiddels begonnen nut en noodzaak van de expeditie me te ontgaan.

Ik had ze softijs van de FEBO beloofd, er is daar een drive-investiging. Lucie van Roosmalen legde me uit waarom het ijs daar beter is dan op andere plekken in deze periferie. „Het is veel en het is met spikkels.”

We troffen er inderdaad een personeelslid van een jaar of vijftien die overdreef met hoeveelheden. De jongen straalde desinteresse uit. Iemand die je niet op de verkeerde tijd in de geschiedenis tegen had moeten komen, dacht ik later. Ik kon hem makkelijk in de Tachtigjarige Oorlog situeren, met een hakselaar achter de vijandelijke linies.

Ze zaten snel helemaal onder.

Leah van Roosmalen zei: „Ik plak overal.”

Omdat ze nog geen puf hadden om terug te sjokken naar het dorp, vielen we bij een enorme sanitair- en keukenspecialist binnen. Meer dan dertienduizend vierkante meter vol badkamers en keukens. We waren de enige bezoekers, ze waren meteen kwijt.

Een zonnebankbruine verkoper lag achter een bureau. Hij hees zichzelf omhoog. Hij was net terug van Ibiza, een eiland waar je nog jezelf kan zijn. Hij was zichzelf geweest, zes kilo aangekomen. Tussen hem en zijn pensioen lagen nog een stuk of vijftig keukens of badkamers. Ik zei dat ik helemaal geen badkamer of keuken zocht, dat we zomaar naar binnen waren gegaan en dat ik nog even bleef omdat mijn dochters kwijt waren.

We gingen op het geluid af, ondertussen vertelde hij over de voordelen van een los bad, financiering op keukens en dat het voor een bedrijf als het zijne prettig was als je een enorm bestand tevreden klanten had.

„Tevreden klanten komen altijd terug, dan maakt het niet uit dat je hier zit.”

Daarna: „Ik vind weinig spontane binnenlopers wel prettig.”

Ze waren zich aan het uitkleden in een vrijstaand bad, ze hadden al uitgevonden dat er geen stromend water uit de kraan kwam.

„Ik heb heus wel gekkere dingen meegemaakt”, zei de verkoper toen ik me verontschuldigde. „Op Ibiza is iedereen bloot.”

Daarna leunde hij met het volle gewicht tegen een kartonnen muur. Hij viel er langzaam doorheen. Tijdens de wandeltocht terug naar huis zeiden we de hele tijd dat we heus wel gekkere dingen hadden meegemaakt.