Column | Correcties

In ons dorp wijzen de inwoners elkaar graag op de regels. Tegelijkertijd zijn ze ook tegen nog meer regels want tot voor kort had de helft de vlag omgekeerd aan het huis hangen. Het handhaven zit ze in de vezels, ze doen het niet eens uit kwade wil, zonder regels zijn ze niets, het is het laatste houvast.

Het gaat om kleine dingen, niets om je over op te winden, maar ik doe het toch. Ik vind het heel moeilijk.

In coronatijd werden de regels nergens zo strikt nageleefd als bij ons. Het leverde surreële situaties op. In de polder werden we geregeld gepasseerd door bejaarden op elektrische fietsen. Alleen door de regen, op weg van niets naar nergens, maar voor de zekerheid wel een mondkapje om. Toen het vroor stonden bij de rotondes vrijwilligers in fluorescerende hesjes om toerschaatsers weg te houden bij de enorme ijsvlaktes. Dieptepunt was de keer dat ik in die horrorwinter door een taxi werd teruggebracht. De chauffeur reed zich vast in de sneeuw. Samen kregen we de auto niet weggeduwd. We riepen een overbuurman die toevallig naar buiten kwam met zijn hond. Of hij wilde helpen? Hij keek op zijn horloge en schudde het hoofd, hij moest de hond nog uitlaten en daarna begon de avondklok.

Het willen naleven van de regels zit er hier zo diep in dat ze anderen graag meesleuren in hun zwarte gat. Iedere overtreding wordt gezien en hardop geconstateerd. Het overkomt me regelmatig dat ik word aangesproken op mijn gedrag.

Je mag niet bellen op de fiets. Je moet je hand uitsteken. Het licht staat nog niet op groen. Die parkeerplaats is niet voor een fiets. Ik ben als enige klant bij de apotheek ook al eens gemaand om toch een nummertje te trekken.

Ik hoorde een vertegenwoordiger van de KNVB en de burgemeester van Breda over de gestaakte wedstrijd NAC-Willem II. Ze klonken opgetogen. Er was dan weliswaar niets ernstigs gebeurd, er was wat vuurwerk en daarna een plastic glas op het veld gegooid, maar juist door de meerderheid de dupe te laten worden van de enkeling hoopten ze dat de daders voortaan een corrigerende tik van omstanders zouden krijgen, waarmee de normale mensen verantwoordelijk werden gemaakt voor het wangedrag van de anderen.

Een andere oplossing zie ik niet, zei de burgemeester van Breda.

Ik wel, verplaats NAC naar Wormer.