De Chabotten – papa, mama, vier zoons en een overleden hond – we kennen ze inmiddels allemaal, hebben dit jaar het Boekenweekgeschenk geschreven. Met elkaar. Een moeilijk parcours dat je met een feesthoed op dient af te leggen. Ik heb wel een beetje een idee hoe dit is ontstaan. In de ene hand de eer, in de andere het compromis, doen we er in plaats van een essay nog een dichtbundel voor Bart bij, zoiets.
Het schrijven leek me nog niet het moeilijkste. Nee dan nadert het en opeens komt het als een sneeuwbal over je heen en dan smeren ze ‘je alles’ dusdanig in ieders gezicht dat het voor de feestweek begonnen is voor sommigen al te veel is. Familie Meiland geen bezwaar, maar de Chabotten mogen van Nederland niet aardig zijn over elkaar. En vooral geen ‘papa’ en ‘mama’ zeggen.
Vrijdagavond trof ik ze bij de opnames van Sophie & Jeroen, ze hadden er toen al verschillende mediaoptredens, wat zure recensies en een diner in de Stadsschouwburg opzitten. Ze waren allemaal aardig, voorkomend en beleefd. De zonen zagen eruit als paaseieren. Eentje in een toga, een glimmende pyjama, overal slierten goud, papa en mama feestelijk, maar niet overtrokken. Het gezamenlijke boek en de goede onderlinge verhoudingen werden weer besproken.
Een zin bleef hangen: „Iedereen is welkom, je komt er alleen niet in.”
Toen ze klaar waren mocht de rest, allemaal schrijvers die last hebben of hadden van hun familie. Tijdens de eindtune stonden de Chabotten al als eerste op de rode loper werk en gezin toe te lichten. Ik ben fan van Bart Chabot. Zijn biografie van Herman Brood is onovertroffen, net als het autobiografische Mijn vaders hand.
En nu zit hij met zijn hele privé in deze mallemolen.
Zelf ingestapt, door blijven draaien tot je misselijk bent.
Papa en mama samen in zo’n vliegtuigje, woest trekkend aan een speelgoedstuur. De zonen erachter op paardjes, hond Bril hoeft het succes niet meer mee te maken. Geen idee hoe ze hieruit komen, hoe dit stopt, of het stopt, ze zullen door moeten Chabotteren tot ze niet meer kunnen
Ik hoop dat ze samen nog een boek schrijven, een lange reportage over deze week, over dit sociologische experiment waarin ze met elkaar van studio naar zaal worden gesleept en maar warme herinneringen moeten blijven ophalen tot ze niet meer kunnen.
Zes versies graag.
Ik wil alles lezen.
Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
