Column | Cake op een kleed

Het was mijn idee geweest. „Waarom bakken jullie geen cake?” Het werden twee cakes, het deeg handgekleid, we zaten allemaal onder. Ik had het resultaat geproefd: een beetje boterig. Maar wat kon dat schelen? We gingen het zelf niet eten.

Het was voor het eerst dat ik met Lucie van Roosmalen (8) en Leah van Roosmalen (6) op Koningsdag op een kleed ging zitten. De wei rond ‘Het Zwet’, een zwembad van een schoonheid die hier helemaal niet past, is in Wormer het epicentrum van de oplegde Oranjeverering. We zaten slecht, niet in de loop.

„Papa, waarom komen wij altijd als laatste?”, vroeg Lucie van Roosmalen. Leah van Roosmalen hakte ondertussen met het van huis meegenomen broodmes in een van de cakes.

„Lekker dan, die kunnen we niet meer verkopen!”, schreeuwde haar zus.

Eerste ruzie.

Ik besloot zelf twee plakken cake te kopen. Het uitserveren moesten we nog oefenen. Ik had niet kleiner dan tien euro, ze gingen het wisselen. Ondertussen ging ik tussen de cake op het kleed liggen. Kees-Jan Kindt, fractievoorzitter van de Pvda-Wormerland, hing onverwacht boven me en nam foto’s.

Ik ga daar heel slecht op.

„Wat doe je?”, vroeg ik.

Het antwoord „fotograferen voor de website is mijn hobby” verpulverde me, „laat maar” dacht ik, „publiceer het maar als je denkt dat dit clickbait is”.

Lucie en Leah van Roosmalen kwamen terug, ik telde drie knuffels, een glitterportemonnee, een zak drop, twee brownies. Weer op het kleed. Ik kende de meeste dorpelingen, leuk om ze allemaal oranje te zien, alsof we als enigen niet besmet waren met een geheimzinnige ziekte.

Een vrouw bestelde een plak cake. Een conflict over wie met het mes mocht snijden. Met de handen werd een prop cake uit het beslagblik gekrabd.

„Hier”, zei Leah van Roosmalen.

„Hier mevrouw”, verbeterde ik.

De vrouw riep dat ze doof was.

Ze kregen lol in het verkopen, durfden mensen te attenderen op hun waar. Er werd amper gereageerd, soms een korte verklaring.

„Ik ben veel te dik”, werd er gezegd.

En: „Ik zit al vol!”

„Van tegenvallers leer je ook”, zei ik tegen de vriendin toen die met Frida van Roosmalen (1) op het kleed kwam zitten.

„Ga het dan maar lekker zelf doen”, zei Lucie van Roosmalen en ze verdween met Leah van Roosmalen naar de springkussens.

De cake is uiteindelijk vertrapt door Frida van Roosmalen die er met een voetje in ging staan. Toen dat gebeurd was, meldde zich een Wormerse met een knaloranje hoofd. Ze keek keurend in het bakblik en zei dat ze honger had. Ze heeft het restant er voor vijftig cent uitgepulkt.

Ze waren woedend toen ze ervan hoorden. Veel te goedkoop, ik leek wel niet goed.