Column | Armoedige rijke voetballers

Via de tamtam komt de laatste tijd vaak het bericht dat kunstmatige intelligentie vergevorderd is in zelfstandig schrijven. Scholieren zouden het maken van huiswerkopdrachten waar mogelijk overlaten aan AI: artificial intelligence. Mooi, dacht ik, dan kon ik die AI ook mijn column laten schrijven. In kwestie van minuten had ik een account aangemaakt en kon het creatieve proces beginnen. Ik moest een titel opgeven voor het stukje, omschrijven waar het over ging en aangeven voor welk lezerspubliek het was bedoeld.

Het zat me dwars dat spelers zoals Lionel Messi en Cristiano Ronaldo schaamteloos uitdragen dat niets belangrijker is dan geld, dus vroeg ik AI vijfhonderd woorden te schrijven over hun laatste confrontatie bij die in oliedollars gepaneerde wedstrijd in Ryiad.

De kunstmatige intelligentie ging aan de slag, ik bleef malen over spelers die meer geld hebben dan ze ooit kunnen uitgeven en toch altijd kiezen voor de hoogste bieder, ook als dat betekent dat ze weer moeten migreren. Als ouders verkassen, verliezen kinderen hun meester of juf en hun vrienden. Met hun keuzes zeggen deze voetbalmiljonairs dat grote financiële rijkdom boven vriendschap staat, boven de buurt en boven de juf. Als iemand het zich kan veroorloven om voor de lol en de liefde te spelen, zijn zij het, maar: nee.

De erfenis die de laatste contracten van deze spelers nalaten, is dat centen boven alles gaan. Dit soort mannen noemt voetbal dan helden. Aankomende sterren volgen diezelfde weg: ze poseren met nieuwe auto’s, grote villa’s en dure sieraden. Materieel bezit wordt getoond alsof consumeren stoer is, maar dat is het niet. Dure spullen vullen geen leegte, ze zijn er om die te verhullen.

Intussen was AI klaar. Haar openingsalinea luidde: „De laatste strijd tussen Messi en Ronaldo was een epische clash van twee van de grootste voetballers die het spel ooit sierden. De spanning in het stadion was voelbaar, toen de twee rivalen hun respectievelijke velden betraden. Het was een wedstrijd waar fans over de hele wereld lang naar hadden uitgekeken …”

Dat ging zo vijfhonderd woorden lang door. Ik leverde ze in bij de redactie, maar die trapte er niet in. Ondanks recente ontwikkelingen, kan AI nog niet mee in het professioneel schrijven.

AI is niet het enige schepsel dat een groeispurt doormaakt. Atlas, de humanoid robot van Boston Dynamics kan over schuine oppervlaktes rennen, een achterwaartse salto maken en die met twee vuisten in de lucht vieren. Lopen doet hij in 2,5 meter per seconde, Kylian Mbappé bereikte de 10,43 meter per seconde. Ook Atlas haalt het profniveau nog niet, maar zoals AI schrijvers op techniek zal inhalen, kan dat ook het lot van voetballers worden. Hun kunstmatige equivalenten hoeven niet te herstellen van blessures, ze kunnen hun spelinzicht waarschijnlijk per gigabyte uitbreiden en ze zijn goedkoper dan menig voetballer van vlees en bloed.

Qua uitstoot zal de robotvoetballer inclusief accu’s en reserveonderdelen nog steeds een kleinere footprint achterlaten dan de megalomane grootconsumenten waar we het nu mee moeten stellen en het mooiste is dat de kunstmatige voetballer, indien met liefde geprogrammeerd, geen waarde aan geld zal hechten.