De oud-burgemeester van de gemeente Wormerland had een boek geschreven over Wormer en omgeving. Of beter: hij had verhalen verteld aan iemand van het Historisch Genootschap Wormer. Die had de bandjes uitgetypt en de feiten gecheckt en zo stonden we in De Stoomhal in Wormer bij de presentatie van het boek Het koffertje van de burgemeester.
Omdat oud-burgemeester Peter Tange de overdrijving niet schuwt voelde hij een verwantschap. Dat ik inmiddels ongewild ben uitgegroeid tot de kop van Jut in het dorp speelde ongetwijfeld ook een rol bij de vraag of ik het eerste exemplaar van Het koffertje van de burgemeester in ontvangst wilde nemen.
We drukten de gemiddelde leeftijd in De Stoomhal flink en vielen erin tijdens een lange toespraak die ging over het schrijfproces. Er was zestien uur tape uitgewerkt.
Voor deze mededeling werd geklapt.
Het was de drukker helaas niet gelukt om het boek op tijd te leveren, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik kreeg van de oud-burgemeester een suikerschep met een afbeelding van de beschuittoren, het in 2017 opgetrokken historische gebouw in het centrum van Wormer.
Wat had me toch bezield om op te schrijven dat veel inwoners van Wormer in joggingbroeken lopen, wilde een vrouw in joggingbroek na afloop weten.
„Je draagt zelf heel vaak een joggingbroek”, zei haar man. „Ik heb daar foto’s van.”
Het waren vriendelijke gesprekken.
Zij spraken, ik luisterde.
„Luister”, zei een man die me iedere dag de kinderen naar school zag brengen. „Je fietst dan recht op mijn appartement af. De koffie staat altijd klaar, hoe kan het dat u nooit aanbelt? Is dat arrogantie?”
„Maar ik ken u toch niet?”, zei ik.
De man, geenszins uit het lood geslagen: „Dan zal ik u even vertellen wie ik ben.”
Hij had jaren in de USA gewoond en daar een apparaat uitgevonden dat in de hele wereld wordt gebruikt. Helaas was hij er niet rijk van geworden. Er liepen nog diverse procedures in Amerika. Verder had hij ook nog kleinkinderen in Leiden, ik moest maar zien, de koffie stond altijd klaar.
Ik zei maar eerlijk dat ik niets durfde toe te zeggen.
Later op de dag kwam het bericht dat mevrouw Meijer (94) van wijnzaak Chateau 26 was overleden. Met haar nam ik wel graag het dorp en de actualiteit door. Twee weken eerder had ik er nog een paar flessen Duitse wijn gekocht. Ze was vanwege haar uitgesproken karakter een dorpsicoon. „Rijk word je niet in zo’n dorp als dit”, zei ze ooit. „Alles met mate. Ik ben juist blij dat ze niet zoveel drinken, daar kunnen ze helemaal niet tegen.” Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
