Chung geeft Concertgebouw zielvol kerstconcert met Mahlers ‘Vijfde’

Mahler met Kerst? Muziek vol gevoelserupties op een feest dat voor velen toch al een emotionele achtbaan is, werkt dat? Ja, dat werkt. De toenmalige chef-dirigent Bernard Haitink was in 1977 de eerste die Mahler opvoerde op Eerste Kerstdag, tijdens de veelal op tv uitgezonden Eurovisie-matinee. Sindsdien hoort Mahler bij de Hollandse Kerst. Dit jaar klinkt zelfs Mahler bij drie orkesten; een opmerkelijke kerstpiek.

Het Concertgebouworkest speelde sinds die negen Mahler-matinees met Haitink in de jaren zeventig en tachtig uiteenlopend repertoire met Kerst, van Bach tot Puccini. Dit jaar staat er weer Mahler op het programma, en aan de fluitende en juichende ontlading te horen op donderdag in een stampvolle Grote Zaal voorzag juíst de emotionele reikwijdte van deze Vijfde symfonie in een grote behoefte.

Het was Mahler zelf die in 1906 voor het eerst zijn Vijfde liet klinken in het Amsterdamse Concertgebouw. Hoe vaak zou de symfonie er sindsdien geklonken hebben? Honderden keren. Alleen al het Concertgebouworkest ‘deed’ de Vijfde 127 keer. Maar nooit eerder onder leiding van de Zuid-Koreaanse dirigent Myung-whun Chung (69), die in 2020 de Negende bij het orkest leidde met zoveel succes, dat de eervolle kerstmatinee – eigenlijk het eredomein van de chef-dirigent – er logisch uit voortvloeide.

Zielvol liefdeslied

Was de Vijfde net zo’n revelatie als de Negende destijds ? In het openingsdeel was dat donderdag zonder meer het geval. En wat er daarna aan de topuitvoering ontbrak, kan op Eerste Kerstdag nog op zijn plaats vallen.

Myung-whun Chung is een dirigent die weet en belijdt dat een eredivisie-orkest als het Concertgebouworkest soms weinig sturing nodig heeft. De stralende solobijdragen van hoornist Laurens Woudenberg en trompettist Miroslav Petkov, de dynamiek tussen de strijkerspizzicati en de houtblazers: veel stroomt glorieus en schijnbaar als vanzelf, door Chung slechts met kleine gebaren bijgepunt. In het openingsdeel is Chung wél opvallend present: met fel energieke gebaren geeft hij dat een ritimisch scherpe, felle krijgslust mee, waarop de treurmelodie van de mars melancholiek reageert – en het bijna onmogelijk wordt niet aan de actualiteit te denken.

In het tweede deel ebde de spanning iets weg; daar had een strakkere regie meerwaarde gehad, wat ook gold voor het slotdeel. Maar timing en spanningsopbouw in het ‘Scherzo’ waren wel subliem en het geliefde liefdes-‘Adagietto’ bloeide prachtig op, nog zachter dan pianissimo. ‘Zielvol’ klonk het, precies als de partituur voorschrijft. ‘All you need is love’ en Mahler componeerde het.

Bekijk een overzicht van onze recensies over klassiek