‘Alsjeblieft, hier is een eh…” Brigitte Kaandorp, die als oud-winnaar van het Cameretten festival een gastoptreden gaf, heeft net verteld dat het duo BRO’S naast de juryprijs ook de publieksprijs heeft gewonnen. Op zijn Kaandorps overhandigt ze Maurits Wijmenga en Ramses van Hall het bijbehorende aandenken, inderdaad een lastig te omschrijven object, bestaande uit twee blokken en een vlag.
Tijdens de finale van de 57e editie van Cameretten, het oudste cabaretfestival van Nederland, overtuigde BRO’S op zaterdagavond met een energiek en strak optreden. In een snelle opeenvolging van vaak absurdistische scènes zijn de jongens bijna voortdurend ‘bro’s’: brothers ofwel boezemvrienden. Elkaar stoer begroetend komen ze op, gevolgd door een indrukwekkend aantal variaties op de klassieke high five. Het is een grappige parodie op de routineuze en gespeeld nonchalante manier waarop vrienden elkaar een gespierde begroeting kunnen geven.
Komisch is ook het absurdistische lied waarin de één een tafel is, de ander een stoel. Met sterke zang en een vleugje fysiek theater spelen de twee overtuigend hun meubels, die net als bro’s onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn. De verschillende scènes worden aan elkaar geknoopt met een terugkerende sketch waarin het duo een gelikt improvisatiegezelschap zoals De Lama’s persifleert. Een grappige en goed geacteerde act, waarin het bro-schap tussen de bloedvrienden toch niet die volkomen ongecompliceerde vriendschap blijkt die het leek te zijn. Na een korte ruzie en grappige ‘distrack’, waarin het duo elkaar rappend de maat neemt, komt het allemaal wel weer goed.
Of er diepere bedoelingen schuilgaan achter hun act wordt niet helemaal duidelijk, maar dat deert weinig. De jongens van BRO’S hebben zonder meer komisch acteertalent, en de speelse en energieke sketches zitten strak in elkaar. De jury zag in de twee „energieke jonge honden” veel onderlinge chemie en waardeerde het dat het duo „meerdere disciplines” samenbracht.
Holistische kijk op de liefde
De finale kende met Molly & Esmee ook een ander duo. Met een voorstelling over „single zijn in deze maatschappij” en „onze holistische kijk op de liefde” had het duo een concreter thema dan BRO’S. Ook dit duo liet zien goed en geestig te kunnen acteren en de jury prees hun lef. De ontwikkeling in hun voorstelling, van de verwarring tussen liefde en lust tot een meer gezonde kijk op seksualiteit, voltrok zich wel wat te abrupt om helemaal te overtuigen.
De enige solist van de avond was de 37-jarige Daveson Ignatia. Terecht complimenteerde de jury hem met zijn natuurlijke podium-aanwezigheid. Ignatia toonde zich een innemende en goede verteller, in een voorstelling die ging over zijn dochter die hij niet mag zien van de moeder. De grapdichtheid was wat aan de lage kant, maar Ignatia’s act was absoluut veelbelovend.
De jury koos ervoor om de optioneel uit te reiken Persoonlijkheidsprijs, bedoelt voor een act die veel potentie heeft maar nog niet sterk genoeg materiaal bevat, net als vorig jaar niet uit te reiken. Een gezamenlijke prijs voor de drie finalisten is de finalistentournee, een uitgebreide tour langs meer dan zestig theaters.
