Wat een knappe entree was het in 2019 van de Black Pumas met hun Motown-kruist-psychedelisch rockgeluid. Alsof ze er altijd al waren kwam hun single ‘Colors’ binnen: een retrogevoel, als het terugzien van een oude bekende. En wat deden ze het als een makkelijk overbrugbare stap lijken: een de dag altijd weer omarmende straatmuzikant (Eric Burton) ging samenwerken met gitarist en producer Adrian Quesada uit Austin, Texas. Het leidde tot succes met maar liefst zes Grammy-nominaties (helaas werd er geen van verzilverd) voor hun debuutalbum Black Pumas.
Dat er een pandemie kwam te zitten tussen dat debuut en opvolger Chronicles of a Diamond is harde muziekrealiteit. Maar het was goed voor een gelijkwaardige rolverdeling. Niet langer is Burton nu enkel de charismatische uitvoerder van Quesada’s muziekideeën. Dat beiden schrijven, geeft frisse input, zoals ‘Ice Cream (Pay Phone’).
Bij ‘More Than a Love Song’ is zeker vanaf de ‘bridge’ goed voor te stellen hoe het live zal koken. Wat een beginklapper is dat. Je ziet de extatische danspassen van de elektrisch geladen zanger al weer voor je.
Radicaal andere muziekwegen slaan de Black Pumas niet in, al wijzen de vele geluidjes in de zompige, borrelende jarenzeventig-grooves op heel wat creatief gesleutel. Burtons (falsetto)zang trekt nog steeds onmiddellijk aan – opgewekt smachtend, soms kermend. En heus niet in altijd wervelende soulrock. De Black Pumas sluipen ook in schuifeltred, zoals in de ballad ‘Angel’ die met een gospelorgel openbreekt.
