Bij Dragi’s ‘Il dono’ blijft de ontroering comfortabel op afstand

Wie anno 2022 spreekt over Draghi, denkt waarschijnlijk aan de voormalig premier Mario, niet aan componist Antonio Draghi (1634-1700). Drieënhalve eeuw geleden was dat anders. Draghi was van belang voor de vroege ontwikkeling van de Italiaanse opera en componeerde ruim veertig religieuze vocale werken. Dat maakt hem als een twee generaties oudere voorloper van J. S. Bach ook interessant voor de Nederlandse Bachvereniging.

De Bachvereniging, zelf 101 inmiddels, werkt elk seizoen met de eigen artistiek leider en wisselende gastdirigenten. De huidige artistiek leider/violist Shunske Sato vertrekt na het lopend seizoen. Er volgt dus een spannende periode – en dat net voor een nieuwe subsidieperiode. Wie volgt Sato op als concertmeester, wie als artistiek leider? Welke koers gaat het ensemble varen?

Bij de laatste subsidieronde roemde de Raad voor Cultuur het ensemble om de manier waarop het zich „wendbaar” en „vernieuwend” heeft getoond. Vernieuwend is deze week zeker ook de ‘moderne première’ van Draghi’s ‘sepolcro’ Il dono della vita eterna, een stichtelijk werk over de dood van Christus en de transformatieve kracht daarvan.

Lees ook: Shunske Sato stopt als artistiek leider van de Nederlandse Bachvereniging

Geen blijver op het repertoire

Het is de kracht van gastdirigent Leonardo García Alarcón dat hij dit soort onbekende barokke werken opspoort (en opneemt ) en met grootst mogelijk enthousiasme uitserveert – voortdurend opverend vanachter het orgel. Maar als herontdekking blijft Il dono een welwillend stemmende flitsontmoeting, geen blijver op het repertoire.

Tachtig korte aria’s, ensembles en recitatieven flitsen in vijf kwartier voorbij. Moraal van het verhaal: Christus is ook voor u gestorven (het werk was bedoeld voor de Goede Week). Ter verbreiding van die boodschap neemt de Mensheid (bariton Victor Sicard) het gezongen woord in allerlei lankmoedige overpeinzingen, daarbij dramatisch van repliek gediend door medespelers als Hellehaat, Adams Zonde (in knokig horrorregister op het orgel begeleid), Eeuwige Dood en andere sleutelfiguren.

Het werk bevat mooie momenten en interessante doorkijkjes in de bodem waaruit Bachs passies opbloeiden. Zo lijkt de aria ‘Morte eterna’ een voorloper van ‘Erbarme dich’ uit de Matthäus – gloedvol begeleid door celliste Lucia Swarts. En ‘A me recorri’, gezongen door de Goddelijke Liefde (sopraan Mariana Flores) doet denken aan ‘Aus Liebe’ – gracieus omkranst door harp en fluit. Maar echt, onthutste ontroering? Die blijft comfortabel op afstand.