Benali’s klimaat-odyssee leidt langs sirenes en een snackbar

Moeder maakt zich niet zo’n zorgen over het stijgende water. Ze wonen toch driehoog? Daar is dochter Thalia (bijnaam: Odiezee) het niet mee eens. Zij kan aan weinig anders denken en klimt maar vast op de koelkast. Zo begint familievoorstelling Odiezee van Holland Opera. Auteur Abdelkader Benali schreef het libretto, dat heel losjes is gebaseerd op Homerus’ Odyssee. Het epos is rigoureus gemoderniseerd, maar snippers van het oorspronkelijke werk zijn nog te herkennen.

De held van het verhaal is de jonge Odiezee – een fijne rol van Vera Fiselier, die haar personage mooi laat balanceren tussen verstandig en onbezonnen. Odiezee’s moeder vertoont vreemd gedrag sinds het vertrek van haar echtgenoot. Ze is opeens ‘met z’n drieën’, haar karakter opgedeeld in een trio dames in panterprint: Hera (Florien de la Fosse), Afrodite (Erik Slik) en Athene (Berend Eijkhout). De ene is lief, de anderen een denker of een losbol, die steeds met haar telefoon bezig is.

In regie van Rianne Meboer zien we het meisje op avontuur in haar wijk. Als ze graffiti staat te spuiten, duikt plots een groepje zeemannen op. Ze zoeken een nieuw schip, Odiezee besluit te helpen. Er volgt een tocht vol gevaren, zoals sirenes die de verleidingen van (telefoon)schermpjes bezingen. Als daleks uit tv-serie ‘Doctor Who’ komen ze aangerold, om vervolgens – zwierend met touwachtige tentakels – hun verleidelijke gezang in te zetten.

Zeewaardige soundtrack

Muzikaal slaat de golfslag over het toneel in composities van Anne-Maartje Lemereis. Met zijn bajan (Russische accordeon) legt Robbrecht Van Cauwenberghe een zeewaardige soundtrack onder de scènes, afgewisseld met spannende ritmes. De performers vlechten hun stemmen hier doorheen met heldere uithalen, donker gebas en krachtige samenzang. De teksten zijn poëtisch of komisch, bijvoorbeeld als de zeelui hongerig een snackbar betreden en hun bestelling zingend opsommen.

De reis van Odiezee verrast, maar is ook wat stuurloos. Voor een opera van drie kwartier worden veel thema’s aangetikt: een verdwenen vader, klimaatproblemen en onze schermverslaving, maar weinig wordt uitgediept. Odiezee zoekt haar vader, maar vindt hem niet. En wat ze nu met die zee moet, wordt ook niet echt duidelijk.

De spelers wisselen wel energiek tussen hun (dubbel)rollen en creëren een intrigerend universumpje. Daarin speelt het decor een belangrijke rol: een zuil, die verschillende locaties herbergt. De acteurs draaien zo een andere setting tevoorschijn. Opeens staan ze dan in een krap keukentje, een ruige straat met afvalbak of bij de snackbar. Zo wordt Odiezee een odyssee op zakformaat.