‘Bandleden appen me al of ik een setlist heb. Ik ben er nog niet uit.’

Dinsdag 3 oktober

Real Hero

De week staat in het teken van mijn clubtour die zaterdag start. Zóú in het teken moeten staan, beter gezegd. Want de agenda staat vol met aanvragen waar ik graag ja op zeg en nu voel ik me ook nog wat ziekig. Gister was ik voor een promofilmpje voor het Kröller-Müller Museum in Park de Hoge Veluwe. Maandag is vaak een weekenddag voor mij, daarom nam ik m’n racefiets mee om na afloop nog een rondje te doen over de prachtige Posbank. Bij de eerste heuvel liepen mijn benen al vol. Niet fit, terwijl ik de laatste maanden best goed vooruitging. Twee uur later lig ik met koorts op bed.

Gelukkig voel ik mij dinsdagochtend een stuk beter. Voor de zekerheid doe ik een pcr-testje – hoeft niet, mag wel natuurlijk. De test is negatief. Met ex-profwielrenner en muziekjournalist John den Braber maak ik al vijf jaar wielerpodcast De Grote Plaat. Vandaag is Marijn van den Berg te gast, een jonge profrenner uit Utrecht die zijn doorbraak beleeft. Ook nog eens een hele aardige jongen, fijn gesprek.

Na een videomeeting met mijn manager belt een redacteur van Op1. Mijn goede vriend Robert Jan en zijn vrouw Nynke verloren drie jaar geleden hun zoontje. Nynke schreef er een prachtig boek over dat vandaag officieel uitkomt. Zij is vanavond te gast in de talkshow en de redactie wil mij ook aan tafel hebben omdat ik geïnspireerd door hun zoontje het lied ‘Real Hero’ schreef. Het was in 2021 een radiohit en maakt bij concerten nog altijd veel los. De intieme versie van het lied pakt goed uit, en het gesprek met Nynke is prachtig.

Woensdag 4 oktober

Drie nieuwe liedjes

Mijn lief speelde gisteravond voor taxi naar het Mediapark en moet al vroeg op. Ik word laat wakker en de koorts van maandag lijkt terug. Ook de oren zijn dicht door verkoudheid. Superhandig.

Bandleden appen me al of ik een definitieve setlist heb. Ik ben er nog niet uit. De opening, zeg maar de eerste vier liedjes van het concert, stuurt de verwachting van het publiek enorm. Ik heb nieuwe songs beloofd, maar twijfel of beginnen met drie nieuwe liedjes niet te veel afschrikt. Kan juist ook tof zijn. Moet ik überhaupt bezig zijn met die verwachting? Mijn concerten doen vaak aan het begin een ‘luisteravond’ vermoeden, maar worden dan toch energieke en feestelijke shows. Of juist andersom. Keuzes, keuzes, koortsachtige keuzes.

Donderdag 5 oktober

Flashback

Vandaag generale repetitie. Nadat ik mijn oude Volvo heb ingeladen met gitaren en mandolines uit mijn studio, doe ik intuïtief toch nog even een testje. Drie minuten later drop ik een foto van een positieve corona-test in de groepsapp van de bandleden en crew.

‘What the fuck’, denk ik, en krijg flashbacks naar 2021 waarin we niet konden spelen, niet mochten spelen, dan toch weer wél maar voor zittend publiek, dan toch weer niet. Een jaar met veel onzekerheden en stress.

Ik voel me verder helemaal prima, geen koorts. Een deel van de band is al bij de repetitiestudio, een nogal kleine en zuurstofarme ruimte. Ik app dat het me slim lijkt dat we via Facetime op afstand repeteren. Drummer Simon Levi en mijn broer Jakob, die gitaar speelt, zijn ook niet fit. Lichte paniek, maar we zijn wel iets gewend. We besluiten in kleine clubjes via Factetime vanuit homestudio’s en huis te repeteren. Verre van ideaal.

Vrijdag 6 oktober

Slaapstand

Mijn schoonmaakhulp afgebeld. En nu de telefoon op slaapstand. Ik wil bewust even niemand om me heen. Hopelijk tijd om te lezen in de stapel boeken die ik vorige week kocht. Onder meer de nieuwe Tommy Wieringa en de dichtbundel Love, Loss & Let’s Do It Again van Michelle Gomes. Van lezen komt niks, ik werk aan teksten voor mijn nieuwe album en kijk ’s avonds integraal het verslag van Italiaanse wielerwedstrijd Gran Piemonte terug.

Zaterdag 7 oktober

Vallende bladeren

De band is fit en good to go. Goed begin van een dag die op voorhand al veel leuks belooft. De mooiste wielerklassieker van het jaar, de Ronde van Lombardije, vindt vandaag namelijk plaats én mijn clubtour gaat van start. Normaal gezien had ik met Italiaanse hapjes en goede rode wijn met geliefden op de bank naar de ‘koers van de vallende bladeren’ gekeken. In plaats daarvan rijden we vanuit Utrecht richting een uitverkochte De Spot in Middelburg. Ik heb er veel zin in. Staand, springend en meezingend publiek voor mijn neus – het is al een jaar geleden.

Vlak voor de soundcheck zie ik op mijn iPad in de Zeeuwse kleedkamer hoe Pogaçar de wielerwedstijd in Bergamo wint. Misschien morgen nog maar eens rustig terugkijken. Net als met een goede film is dat geen straf.

Zondag 8 oktober

Publiek was áán

Vannacht terug in de bandbus evalueren we de show. Michael Jackson klinkt door de speakers en de pizza en rode wijn uit de kleedkamer zijn mee aan boord. Achterin slapen twee bandleden half. Een setlist die je niet in z’n geheel hebt kunnen oefenen ineens voor publiek spelen, is nogal een avontuur. Maar voor zover wij dat zelf kunnen beoordelen, is het concert meer dan geslaagd. Bassist Danny plakt het cijfer 7,7 op de avond. Gemiddeld komen we uit op een 6,8.

Er is twijfel of de nieuwe single ‘Dreamers’ zo vroeg in de setlist moet, ik wil het graag donderdag nog eens proberen. Het publiek was vanaf de eerste song áán en dat stopte pas na de toegift. Een goed teken . ‘Noordeloos’, zie ik op een blauw verkeersbord. Half vier, en we zijn bijna thuis. Slapen en uitbrakken met mijn lief.

Maandag 9 oktober

Orzo

Diner met mijn zoon. We eten een herfstige orzo in romige paprikasaus. Vanavond meteen voor het laatst gekookt deze week. Vind ik jammer. Er staan vier concerten, van Heerlen tot Purmerend, en een radioprogramma in de agenda. Na het sporten op mijn Tacx-fietstrainer ga ik naar de studio om met producer Martijn Groeneveld naar nieuwe mixen voor aankomende singles te luisteren. Uiteindelijk moet daar weer een album van komen. Twee van die songs speel ik nu al live. Dat maakt het lastig om ineens studioversies te horen. Maar ik verlaat de studio met een goed gevoel.