N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Interview
Boodschap Rapper Babs maakt muziek waarbij stil blijven staan zinloos is. Maar wie toch even stilstaat bij waar haar raps over gaan, hoort dat ze een boodschap heeft: begrip voor een ander, weg met vooroordelen en een einde aan hokjesdenken.
Kleurrijk, energiek en supervrolijk: de muziek van Babs zou leuk genoeg zijn op zich, met volle beats en catchy melodielijnen waarbij proberen stil te blijven staan zinloos is – ze maakte flink indruk op festival Noorderslag vorige week. Maar wie toch even stilstaat bij waar haar snelle raps over gaan, hoort dat de in Leiden geboren Babs Schutte (23), woonachtig in Amsterdam, een boodschap heeft: begrip voor een ander, weg met vooroordelen en een einde aan hokjesdenken. Als ze tijdens ons telefoongesprek even wordt onderbroken door iemand op straat, blijkt dat niemand helemaal vrij is van vooroordelen.
„Ik dacht dat het iemand was die me iets wilde verkopen of zo, dus ik zei ‘ik ben even aan de telefoon’. Maar hij zei: ‘ik wilde alleen maar even zeggen dat je hele mooie ogen hebt.’ Ik dacht oooh joh, ik had gewoon echt niet verwacht dat het iemand was die iets leuks ging zeggen. Ja, echt een vooroordeel.
„Misschien is mijn eigen grootste vooroordeel wel dat ik denk dat anderen ze over mij zullen hebben. Ik heb gewoon best vaak vooroordelen over mijzelf gehoord, daarom ga ik er nu bij bepaalde mensen bij voorbaat al van uit dat ze wel op een bepaalde manier over mij zullen denken. Bijvoorbeeld als ik hand in hand over straat loop met mijn vriendin en ik zie mensen naar ons kijken, dan denk ik dat ze vast iets negatiefs over ons zullen denken. Het gevolg is dat ik me toch wat defensief opstel, of die hand maar even loslaat. Maar misschien denken ze wel: ‘oh kijk, wat lief!’
Er waren amper vrouwelijke rappers, nauwelijks vrouwelijke producers en gewoon heel weinig queer mensen in beeld in mijn jeugd
„Mijn muziek is vrolijk en energiek, maar ik heb wel een missie. Dat begon met ‘Die/Hun’, een liedje over de verschillende voornaamwoorden die mensen kunnen gebruiken. Mensen kwamen naar mij toe en zeiden dat ze eerst niet zo veel van die voornaamwoorden begrepen en het dankzij dat nummer beter snapten. Dat vond ik zó gaaf, en het heeft me gemotiveerd om mijn muziek meer te combineren met activisme.
„Als tiener was ik erg op zoek naar mezelf, en dan kijk je om je heen naar wat voor mensen er in een film zitten, of op tv of in kranten en tijdschriften. Je zoekt op die leeftijd naar iemand die op je lijkt, waar je je in kunt vinden, een rolmodel. Maar toen ik jong was, had ik die niet. Er waren amper vrouwelijke rappers, nauwelijks vrouwelijke producers en gewoon heel weinig queer mensen in beeld in mijn jeugd. Ik hoop dat ik voor jongeren zo’n functie kan hebben. Wat dat betreft had ik er veel aan gehad als ik een artiest als mezelf toen had gezien of gehoord, dan had ik sneller mijn identiteit kunnen vinden.
„Ik denk wel dat representatie over het algemeen iets beter is inmiddels. Ik weet niet echt hoe het is voor de jeugd nu, maar ik speelde een tijdje terug op een middelbare school en toen vroeg een leerling van 13 aan mij wat mijn persoonlijke voornaamwoorden zijn. Zij/haar, zei ik en ik stelde dezelfde vraag: die/hun. Supervet dat je daar op die leeftijd al achter bent, dat scheelt zó veel! En ik vond het ook zo goed dat die persoon het gewoon even vroeg en niet zomaar iets aannam.”
