Arrestatie nekt Van der Poel bij WK op de weg, Evenepoel op grootse wijze wereldkampioen

Even, héél even, lijkt het alsof Nederland opnieuw, voor het tweede jaar op rij, een medaille gaat pakken bij de mannenwedstrijd op de weg bij de WK wielrennen. De Belg Remco Evenepoel heeft al gewonnen na een mooie solo, als een klein groepje renners stilvalt op minder dan een kilometer van de finish. Niemand wil als eerste de laatste meters in, zodat de rest uit zijn wiel kan sprinten.

Pascal Eenhoorn is een paar kilometer daarvoor gelost op het laatste klimmetje, maar nu komen de renners voor hem plots weer in zicht. Met een hogere snelheid komt hij aanrijden, hij gaat er voorbij, pakt wat meters. Zou hij zoals Annemiek van Vleuten bij de vrouwen zijn concurrenten kunnen verrassen?

Het loopt anders, Eenhoorn zit zo stuk dat hij het niet kan volhouden. Hij laat zich bijhalen, er sluit een grotere groep aan, en in de massasprint doet hij niet meer mee. Eenhoorn wordt 28ste, nog achter landgenoten Bauke Mollema (25ste) en Dylan van Baarle (27ste) – die laatste werd vorig jaar in België nog tweede.

Het paste in het beeld van de wedstrijd voor de Nederlandse selectie, die voordat de race begon, de facto was onthoofd. Kopman Mathieu van der Poel, de renner van wie velen dachten dat hij in het Australische Wollongong de eerste Nederlandse wereldkampioen sinds Joop Zoetemelk in 1985 kon worden, stapte al vroeg in de koers af.

In de cel

De reden dat Van der Poel niet verder wilde, was zo bizar dat zelfs zijn teamgenoten het in eerste instantie niet konden geloven. Mollema dacht dat het een grap was, Van Baarle wist van niks, zeiden ze na de finish tegen Nederlandse media ter plaatse. Maar Van der Poel had voor de wedstrijd zelf de geruchten bevestigd die sinds de vroege (Australische) ochtend de ronde deden: hij had de nacht voor de belangrijkste wedstrijd van het jaar op het politiebureau doorgebracht.

Van der Poel was vroeg gaan slapen in het Novotel in Brighton, ten zuiden van Sydney. Hij schrok wakker door twee luidruchtige kinderen op de gang, die volgens de Nederlandse kopman ook herhaaldelijk op zijn kamerdeur klopten. Na drie keer was Van der Poel het zat en ging hij verhaal halen.

Volgens een verklaring van de lokale politie zou Van der Poel vervolgens de twee kinderen – meisjes van 13 en 14 – geduwd hebben. Daardoor zou een meisje gevallen zijn, de ander schaafde haar elleboog langs de muur. Zij stapten daarop naar de hotelleiding, die de politie belde. Rond middernacht werd Van der Poel meegenomen naar het bureau, waar de 27-jarige Nederlander in de cel werd gezet en werd verhoord. Van der Poel ontkent de meisjes te hebben geduwd.

Pas rond 4 uur was Van der Poel terug in het hotel, rond 7 uur had hij de slaap weer enigszins kunnen vatten. Zijn ploeggenoten wisten toen nog van niks, zij hoorden pas een paar minuten voor de start over de onrustige nacht van hun kopman. Het kwaad was toen al geschied: Van der Poel stapte nog wel op de fiets, maar was mentaal en fysiek zo afgemat dat hij het al na 30 van de 270 kilometer voor gezien hield.

Na afloop resteerden een hoop vragen: Wat is er precies gebeurd op die hotelgang? Waar waren de ouders van de meisjes? Waarom sliep Van der Poel als enige renner op een andere verdieping? En waar was de begeleiding van de Nederlandse wielerbond KNWU, die er zowel op de hotelgang als op het politiebureau niet bij was?

Bondscoach Koos Moerenhout zei na afloop tegen de NOS dat Van der Poel verkouden was toen hij arriveerde in Australië, en daarom apart sliep. Pas na het incident had zijn kopman hem hebben geappt, zei Moerenhout, en daarna was Van der Poels vertrouwenspersoon en manager Christoph Roodhooft meegegaan naar het politiebureau.

Zelf wilde Van der Poel na de wedstrijd niet met de pers praten. Waarschijnlijk zal er komende dinsdag meer duidelijk worden als hij moet voorkomen in de rechtbank in het plaatsje Sutherland. Tot die tijd moet Van der Poel in Australië blijven – zijn paspoort is ingenomen, een standaardprocedure.

Belgen heersen

Waar randzaken de wegwedstrijd voor de Nederlanders beheersten, lieten de Belgen zich juist zien tijdens de koers. Net als vorig jaar was de Belgische ploeg rond twee kopmannen geformeerd: Wout van Aert en Remco Evenepoel. Maar waar het toen in eigen land helemaal misging en de Fransman Julian Alaphilippe won, verliep dit keer alles volgens plan voor de Belgen. Evenepoel meldde zich al vroeg in de koers vooraan, smeet net als vorig jaar met zijn krachten, maar was zo sterk dat hij op 25 kilometer alleen op kop kwam. Hij soleerde vervolgens met zijn tijdritcapaciteiten naar de wereldtitel en had op de streep meer dan twee minuten voorsprong op de nummers twee (de Fransman Christian Laporte) en drie (Michael Matthews uit Australië).

De 22-jarige Evenepoel sloot met zijn zege een droomjaar af, waarin hij naast de regenboogtrui ook de Ronde van Spanje en de klassieker Luik-Bastenaken-Luik won. Hij is de eerste renner die zo’n trilogie voltooit sinds Bernard Hinault in 1980.

Evenepoel wordt al sinds zijn tienerjaren door de Belgen vergeleken met Eddy Merckx en moest leren om te gaan met die verwachtingen. Dit jaar lijkt hij de manier gevonden te hebben om zijn kwaliteiten – hij kan klimmen, tijdrijden, sprinten – volledig te benutten. „Ik denk dat ik nooit meer een beter seizoen ga hebben”, zei de Belg nadat hij wereldkampioen was geworden. Het zou zomaar bescheidenheid kunnen zijn.