Als Noorse bosnimf wil zangeres Aurora ook op Lowlands ‘de haat verslaan’

De Noorse popzangeres Aurora Aksnes lijkt rechtstreeks uit een sprookje te komen. Ze kan een toverachtige bosnimf zijn. Of een fantasyheldin die met dieren kan communiceren.

Haar uiterlijk is ook sprookjesachtig. Uit haar korte witblond bobkapsel pieken lange lokken, soms in vlechtjes. Onder haar wijd opengesperde ogen staan soms zwarte stipjes eyeliner. Soms flankeren witte streepjes haar slapen.

In haar folklorejurken maakt ze hyperactieve dansbewegingen: ze draait rond of laat haar armen wijd fladderen, hoog, opzij. Ze balt haar vuisten of maakt met haar handen golfjes die haar zang begeleiden. En ja, dan die zang. Ze kan bedachtzaam klinken of schrille kreten slaken. IJlhoog en glashelder zweven haar noten langs Noorse folk, als ze bezingt hoe ze met de wolven rent of in bomen klimt.

Ze kan niet anders, grinnikt Aurora (26) in een oranje jurk in kleermakerszit voor de camera in haar huiskamer in het Noorse Bergen. „Ik ben niet zo groot maar er zit zóveel emotie in me die eruit moet. Ik vergeet mezelf compleet als ik optreed en ik open emotioneel een toegangspoort voor het publiek. De bedoeling is ons samen vrij te voelen.”

Zweverig? Best wel. Maar Aurora wegzetten als verlichte neohippie doet de kleine populaire zangeres (1,60 meter) uit Noorwegen met haar mystieke, folky synthpop tekort. Met drie albums en diverse hitsingles, zoals haar debuutsingle ‘Running With the Wolves’ (2015), ‘Runaway’ (bijna een half miljard streams op Spotify) en ‘Cure For Me’ (33 miljoen) van haar nieuwste album, is ze een serieus te nemen artieste die haar ambities moeiteloos koppelt aan spiritualiteit en haar eigen fantasierijke wereld.

Met haar hoge engelachtige stem vertolkte Aurora ook de stem van de noorderwind in ‘Frozen 2’

Als geëngageerd, bevlogen soliste wordt ze in eigenzinnigheid wel vergeleken met artiesten als Björk of Florence & The Machine. Met haar wendbare stem en mystieke inslag doet ze soms ook denken aan zangeres Kate Bush.

Engelachtig hoog is Aurora’s bedwelmende lokroep als ‘de stem van de noorderwind’ die in animatiefilm Frozen 2 (2019) protaganiste Elsa aanzet tot een zoektocht.

Niet alleen haar stem, ook de thema’s in Aurora’s liedjes intrigeren. Waren die eerst fantasierijk en donker, ze zijn steeds concreter en maatschappelijker geworden.

Op haar nieuwste album The Gods We Can Touch, dat begin dit jaar uitkwam, raakt ze thema’s als klimaatverandering, vrouwenhaat en hoe de mens onmachtig is rustig naast elkaar te bestaan. „Waarom laten we de wereld sterven. Waarom aanbidden de grond niet waarop we lopen.” Ze verbindt haar ‘emotionele stormen’ aan Griekse mythologie. Elk liedje krijgt een eigen god of godin toebedeeld. Zo treffen we in ‘Heathens’ Persephone, godin van de lente en de onderwereld, en hoort Prometheus bij ‘Giving In To Love’, haar poppy pleidooi voor humaniteit. „De Griekse mythologie spreekt erg tot de verbeelding, en het is in die wereld, net als bij ons, verre van perfect.”

Strijden voor het vrije recht tot liefhebben

Haar in coronatijd gemaakte album laat een rijpere, zelfbewuste artiest horen die haar muziek breder heeft getrokken. Van dromerig folky is er ook een meer dance-georiënteerd geluid. Zoals ‘A Cure for Me’, een van haar meest dansbare nummers. Het is tegelijk een protestnummer over het recht tot liefhebben. Aurora steekt er de gay-community een hart mee onder de riem, ze ageert tegen de in haar ogen verwerpelijke conversietherapie, ofwel therapie bedoeld om homo’s te ‘genezen’, die nog niet strafbaar is in Noorwegen.

„Dat in zo’n progressief land mensen nog altijd niet gesteund worden door de wet, bevreemdt mij”, zegt ze zacht. „Zeker omdat er ook niet in het openbaar over gesproken wordt. Ik wil dat duidelijk maken, de boel opschudden.” „I don’t need a cure for me, I don’t need it”, is het refreintje. „Liefde is zo mooi, in welke vorm ook. Obstakels moeten uit de weg geruimd worden.” Het nummer leverde haar veel reacties op. Positief, maar ook „negatievelingen die hun ware gezicht tonen”. Triest, vindt ze. Al is ze overtuigd: „Haat kunnen we verslaan.”

Komend weekend zingt Aurora op het Lowlands Festival. Op 2 en 3 september geeft ze twee shows in Paradiso. Het beste van twee werelden, vindt ze zelf. „Op festivals voel ik me vrij, dansend in de buitenlucht voor veel mensen. Er komt nieuw publiek luisteren en dat stuur ik opgeladen weer verder. In clubs voelt het heel veilig met mijn eigen fans.”

Na een aantal Europese shows in de lente is Aurora net weer thuis van een Amerikaanse tournee. Hoe het was? „Onwennig in eerste instantie, pas na een paar shows herinnerde mijn lichaam zich weer hoe het gaat. En je voelt goed aan het publiek hoe fijn het is om weer op deze manier bij elkaar te komen.”

De lockdowns in coronatijd, ze kon niet anders dan ze omarmen. Ze maakt graag muziek, maar is ook graag thuis, waar ze wandelt, bloemen droogt, mediteert of stevig nadenkt, zegt ze. Wat bedoelt ze met dat laatste? „Ik probeer vooral echt te voelen wat ik vind van bepaalde dingen. Mijn hoofd neemt niet snel iets aan, zie je. Ik zoek graag uit waaróm ik iets vind. Waarom is dat mijn mening? Daarover filosofeer ik dan graag.”

Zeker „als het druk is in mijn hoofd” is ze stil. „De buitenwereld kan hard bij mij binnen komen; de geuren, de blikken, de geluiden. Mensen dragen zóveel met zich mee. Mijn hoofd kan erover op hol slaan.Hoe je allemaal leeft naast elkaar en elkaar niet kent. Al die gezichten op straat. Daarom kijk ik tijdens een wandeling ook graag naar boven, naar de wolken.”

Aurora groeide op in de bossen bij Bergen: haar muziek is geïnspireerd door natuur. Al op jonge leeftijd begon ze met schrijven van het teksten, voor gedichten, voor liedjes. Ze was een buitenbeentje. Een dromerig, introvert meisje dat liever tijd doorbracht in het bos en zich vermaakte met haar eigen fantasie en magische verbeelding, – „Zo was ik ineens een eekhoorn in de bomen” – dan dat ze omging met andere kinderen. Ze droeg aparte, oude kleren: ze was, in haar eigen woorden „prachtig anders”. Maar dat betekende ook dat ze gepest werd.

Overstuur het Noorse bos in

In de documentaire Nothing is Eternal (2016) vertellen haar twee oudere zussen hoe ze altijd een oogje op hun zusje hielden. Maar toen Aurora weer eens overstuur in het bos liep „met het gevoel dat ik nergens thuishoorde”, bedacht ze: „Het heeft verder geen waarde hoe een ander jou ziet. Je bent evenveel waard als een ander, met een ander pad.”

„Dat ik weet hoe het is om een outsider te zijn heeft me sterk gemaakt”, zegt Aurora. „ Ik kan nu voor mezelf opkomen.” Zichzelf blijven in de snelkookpan van de muziekindustrie lukt haar steeds beter, met een stevig team om haar heen, onder wie producer/drummer Magnus Skylstad, haar familie en vrienden. „Maar met mijn fans voelt het sowieso altijd wel veilig. Ik kom uit een community van nerds, gelijkgestemden die allemaal gamen en Lord of the Rings en Star Wars geweldig vinden.”