Vialli was het eeuwige maatje van Mancini en geliefd in heel Italië

Met de dood van de Italiaan Gianluca Vialli verliest de voetbalwereld behalve een sierlijke aanvaller en een bescheiden trainer ook een aimabel mens. De glimlach was nooit ver weg onder zijn gekrulde haardos, die allengs uitdunde. Als beginnend trainer stond hij al met een glimmende schedel langs de kant van het veld. Vialli overleed deze vrijdag op 58-jarige leeftijd aan alvleesklierkanker.

Wat voor Ronald Koeman in 1992 het hoogtepunt in zijn spelersloopbaan was – de Nederlander van FC Barcelona was op Wembley matchwinnaar in de Europa Cup 1-finale tegen Sampdoria – betekende voor ‘Luca’ Vialli een sportief dieptepunt. Samen met zijn maatje Roberto Mancini was hij die avond een plaag voor de Catalaanse verdediging. Maar de bal wilde er niet in. Het enige doelpunt viel, vlak voor tijd, aan de andere kant.

„We verloren ongelukkig, want we waren de beste ploeg en hadden de meeste kansen”, verklaarde de voetballer een paar jaar later in NRC. „Die wedstrijd ben ik nog steeds niet vergeten. Ik zal er altijd aan blijven denken. We verloren en een week later vertrok ik naar Juventus. Ik had de supporters van Sampdoria een afscheidsgeschenk willen geven met de Europese titel.”

Vialli zou in 1996 ‘indirect’ revanche nemen door met Juventus ten koste van Ajax de Europa Cup 1-finale (intussen omgedoopt tot Champions League) te winnen. Een andere Nederlander, speler/trainer Ruud Gullit, kruiste midden jaren 90 zijn pad bij Chelsea. Ze waren in Londen aanvankelijk dikke maatjes, maar kregen ruzie. Toen Gullit werd ontslagen, volgde Vialli hem op. Een dolkstoot in de rug van Gullit, heette dit in Nederlandse voetbalkringen. Met speler/trainer Vialli won Chelsea vervolgens vijf prijzen, waaronder in 1998 de Europa Cup 2.

Cremona in Lombardije

Vialli was zijn loopbaan in 1980 begonnen bij het bescheiden Cremonese in zijn geboorteplaats Cremona in Lombardije. Hij verhuisde na vier jaar zuidwestwaarts naar Sampdoria. Bij de provincieclub uit Genua beleefde de snelle, wendbare, doelgerichte Vialli zijn internationale doorbraak. Met Mancini aan zijn zijde slalomde, soleerde en scoorde hij er op los. Met ‘Samp’ won hij in 1992 de enige landstitel in de clubhistorie en in 1993 de UEFA Cup.

Met het Italiaanse elftal vormden ze ook jarenlang een blindelings op elkaar ingespeeld aanvalsduo. Vialli scoorde zestien keer in 59 interlands voor de squadra azzurra. Was hij als voetballer de meerdere van Mancini, als trainer waren de rollen omgedraaid. De ijdele, perfect geklede en gekapte Mancini leidde het Italiaanse elftal als bondscoach in 2021 naar de Europese titel. De kale sloddervos Vialli zat als assistent-bondscoach naast hem in een verkreukeld kostuum op de bank.

Lees ook: Italië, met Vialli op de bank, won in 2021 het EK van de (corona)zorgen

Vialli’s uiterlijk was toen al bijzaak. Hij was in april 2020 (tijdelijk) genezen verklaard van alvleesklierkanker, die twee jaar eerder was geconstateerd. De ziekte keerde eind 2021 terug. In december 2022 trok hij zich terug uit het openbare leven. „Ik wil al mijn fysieke en mentale kracht gebruiken om mijn lichaam te helpen deze fase van de ziekte door te komen”, verklaarde hij.

De laatste weken ging zijn gezondheid hard achteruit. Deze vrijdag overleed hij in een Londens ziekenhuis. Sampdoria stond vrijdagochtend uitgebreid stil bij de grootste voetballer in de clubhistorie. „Je hebt ons zoveel gegeven. Het was onvoorwaardelijke liefde. Een liefde die ook na je dood voortduurt. We zullen altijd van je blijven houden en adoreren want, zoals je zelf weet, je bent beter dan [de mens] Pelé.”