Trio 258 speelt met ‘gut’, letterlijk en figuurlijk

Bij het Rachmaninov-album van Trio 258 bekruipt je dat warme maar tegelijkertijd verscheurde gevoel dat ook jazzzangeres Ella Fitzgerald kan oproepen in een standard als Cole Porters ‘Every Time We Say Goodbye’. Pianist Lestari Scholtes, violist Eduardo Paredes Crespo en cellist Leonard Besseling nemen de luisteraar mee op een reis door een landschap van verwondering en verdriet in het monumentale tweede Trio élégiaque, het eerbetoon van de toen 20-jarige Sergej Rachmaninov (1873-1943) aan Pjotr Iljitsj Tsjaikovski.

Het drietal doet dat in de stijl van de meestermusici uit het begin van de 19de eeuw: zingend op hun instrumenten, persoonlijk en met meeslepende overgave, maar zonder te zwelgen in vals romantisch sentiment. Beide strijkers bespanden hun instrument met darmsnaren of ‘gut strings’, zoals de Engelsen zeggen. En ‘gut’ heeft het spel – in de betekenis van moed en essentie.