‘Sleeping Willow’ haalt het beste uit Murakami boven

‘Echte horror is wat een man voelt als gevolg van zijn eigen verbeelding.” Dit mysterieuze citaat van Joseph Conrad staat centraal in Blind Willow, Sleeping Woman. Nog mysterieuzer worden de woorden, als ze worden uitgesproken door een gigantische pratende kikker, zoals in dit unieke animatieproject.

Regisseur, scenarist, animator en muzikant Pierre Földes werkte bijna tien jaar aan de film, die zes verschillende korte verhalen van de Japanse schrijver Haruki Murakami aan elkaar hecht. Het verhaal begint twee dagen na de aardbeving van 2011 in Japan. De sleur is terug, iedereen is keert weer in zichzelf. Mensen met wie de uiteenlopende hoofdpersonen niet praten, zijn doorzichtige geesten op de achtergrond.

Toch heeft de aardbeving hoofdpersonen Kyoko en haar echtgenoot, bankmedewerker Komura, blijvend veranderd. Zij spendeert haar dagen met het obsessief lezen van nieuwsberichten, totdat ze Komura definitief verlaat. Ze laat een briefje achter, waarin ze schrijft dat Komura leeg is van binnen, „een bel lucht.” En zijn kat is hij ook nog kwijt.

Een andere bankmedewerker, Katagiri, wordt dan weer bezocht door een levensgrote kikker die vraagt of hij wil helpen Tokyo te redden van een nóg zwaardere aardbeving.

Alle personages worden geteisterd door hun eigen verbeelding, wensen en herinneringen. De film haalt het beste uit het Murakami-universum naar boven: bovennatuurlijke elementen doen het aardse beter begrijpen. Soms is er geen touw vast te knopen aan wat je ziet, maar dat hoeft ook niet. Want telkens wanneer het té verwarrend of absurd wordt, komt er een overweldigend emotioneel moment, als een oude vriend uit de schaduwen van de plot.

Lees ook: Dwalen door het doolhof van Murakami https://www.youtube.com/watch?v=HS-zg2-0rqU