Rewire Festival maakt van Den Haag dit weekend een haven voor muzikale ontdekkingsreizigers.

Wat als de dansvloer aardedonker is, je niet mag filmen en de zaal niet mag verlaten – voor toilet noch uitgang? Doet het uiterlijk van die zaal er dan nog toe? En wat betekent het dat je de dj niet kunt zien? Staat iedereen nog met de neuzen dezelfde kant op? En hoe weet je of de dj er überhaupt wel is?

Het is maar een greep uit de vragen die vrijdagavond opborrelen in de Grote Kerk in Den Haag tijdens de uitverkochte openingsavond van het Rewire Festival, een experimenteel, avant-garde muziekfestival dat vier dagen lang op verschillende locaties in de hofstad plaatsvindt. Autechre, het iconische danceduo uit Rochdale, Engeland, schildert deze avond elektronische muziek op dit donkere canvas. Maar watvoor soort muziek valt moeilijk te definiëren. En of het wel ‘muziek’ is, ook. Sean Booth en Rob Brown gooien een soort impressionistische bak geluiden uit de toekomst over de kerkgangers heen. Duidelijk is in elk geval dat er muziekliefhebbers en muzieknerds bestaan, en dat de muziekprofessors van Autechre de overtreffende trap daarvan zijn. Over elk bliepje, geluidje en oprispinkje is nagedacht, waardoor de set aanvoelt als een als genreloze, georkestreerde improvisatie: bijzonder.

Muziek zonder labels

Wat zijn genres ook eigenlijk, anders dan vergeefse pogingen om muziek in te delen? Al dertien edities loopt deze vraag als rode draad door de programmering van Rewire. Iedere act valt net buiten de stickers die je er tevoren opplakt. Zo begint de avond in de conservatoriumzaal van Amare met saxofonist Cole Pulice, die middels een bijzonder blaasinstrument het blazen omzet in data op een laptop. Die data stuurt Pulice door het indrukken van pedalen en knopjes op een mixer als elektronische geluiden (soundscapes) de ruimte in, waaroverheen volle, warme tonen uit een klassieke sax worden geblazen. Zo wordt het een groot geheel. Het doet aan als een bijna meditatieve muzikale reis die steeds aanzwelt en weer ontspant, als het spel van de wind door een veld helmgras.

Hoe anders is de sfeer bij een van de hoogtepunten van de vrijdagavond. In de stomend drukke, kleine zaal van Paard schitteren de twee jonge vrouwen van H31R (de Amerikaanse producer-componist JWords en vocalist maassai) met opzwepende hiphop vol elektronische lagen, keiharde jersey clubbeats en intrigerende teksten. Net daarvoor is in de andere zaal van Paard de Egyptische zanger Abdullah Miniawy nog in een prachtige klaagzang uitgebarsten, begeleid door de esoterische muziek van de Duitse band Carl Gari. En net na H31R staat in het Korzo Theater het Amsterdamse trio Devon Roxi. Psychedelische post-punk met airhorns en farsi vocals? Natuurlijk. Den Haag is dit weekend een haven voor muzikale ontdekkingsreizigers. Voor jonge, maar zeker ook voor ervaren rotten als avant-garde jazztrio The Necks, die in de grote zaal van Amare een uur lang het publiek de adem benemen. Piano, contrabas, drums. Old school, maar experimenteel. De staande ovatie overweldigt zelfs hen.

En dus is de conclusie vooral dat er geen peil lijkt te trekken op de Rewire-programmering, wat heerlijk is, omdat alle acts één ding wel degelijk met elkaar delen: er staat iets op het spel. Er zit urgentie in iedere show. Ofwel de muziek zelf, ofwel de beleving, ofwel het verhaal. Of alles tegelijk.

Delen Mail de redactie