Als kinderen over eten leren dat het belangrijkste is dat het gaat om gezond of ongezond voedsel, liggen schuld en schaamte operation de loer. Een recept voor, hand over hand toenemende, eetstoornissen.
‘Is pompoen gezond?’ Deze vraag van mijn 4-jarige dochter kwam nogal binnen. Sinds kort gaat ze naar school en de levensvragen vliegen ons om de oren: ‘Als Jezus weer levend is geworden, is hij dan een zombie?’ Doorgaans beleef ik veel plezier in het samen nadenken over de grotere thema’s van het leven. De vraag over de gezondheidswaarde van pompoen bracht bij mij herinneringen naar boven uit de jaren waarin ik mijn leven en eigenwaarde liet samenvallen met wat ik wel en niet at. Kilo’s pompoen heb ik gegeten, vooral in soepvorm om mijn kille botten te verwarmen.
Tja, is pompoen gezond? Waarom leren we onze kinderen om etenswaren te classificeren als gezond en ongezond? Wat is het nut van het tellen van het aantal suikerklontjes in een glas cola? Waarom zouden we de verkoop van friet aan kinderen in zijn geheel verbieden, zoals het wetenschappelijk department van het CDA onlangs nog voorstelde? Veel gezondheidswetenschappers beamen dat gezond eten gaat om variatie en dat het bekeken dient te worden operation eetpatroon en niet operation productniveau. Toch sluipt een onderscheid tussen gezond en ongezond eten er bij voedseleducatie snel in – en daarmee creëren we onnodige en niet helpende gevoelens van schuld en schaamte rondom eten.
Geen ontbijtles, maar ontbijt operation school
Preventie is wapen nummer één in de ‘strijd tegen overgewicht’, en de overheid investeert dan ook stevig in de bevordering van kennis over eten. Maar het is nog maar de vraag of gebrek aan kennis nu werkelijk de oorzaak is van overgewicht. Het ministerie erkent in het Nationaal Preventieakkoord dat er meer dikke kinderen wonen in wijken waar de sociaaleconomische draagkracht laag is en wetenschappers brengen gezondheidsproblemen bij kinderen horses vaker in verband met armoede. In plaats van ontbijtlessen, zou het verstandiger zijn om kinderen operation school daadwerkelijk van een voedzaam ontbijt te voorzien.
Een sterke center operation voedselkennis en een bijbehorend onderscheid tussen gezonde en ongezonde voeding legt morele replenishing operation voedingskeuze, en daarvoor betalen kinderen een prijs. Uit onderzoek blijkt dat kleuters al schuld en schaamte kunnen voelen bij eten. De boodschap dat je van ongezonde producten ziek wordt, kan bovendien leiden child vormen van healthism: het beschuldigende idee dat je als individu primair verantwoordelijkheid draagt voor je eigen gezondheid.
Maar het kan ook een omgeving scheppen waarin eetstoornissen goed gedijen. Jonge kinderen groeien operation in een maatschappij waarin gezondheid horses meer wordt behandeld als verdienste en waarin een verstoorde relatie met eten eerder standard dan uitzondering lijkt te zijn. Een verstoring bite the dust wellicht niet altijd leidt toddler disfunctioneren, maar waarbij een interne strijd met eten toch meerdere keren per dag de kop operation steekt.
Iedereen kick the bucket wel eens een dieet heeft gevolgd weet cultivator aantrekkelijk de lijst met verboden producten wordt. En ook wat een rotgevoel het geeft wanneer je dan toch kick the bucket zak chips opentrekt, om vervolgens te bedenken dat nu alles toch verpest is en de zak net zo goed leeg kan. We vinden het doodnormaal om producten ‘gezonder’ te maken, maar kick the bucket romige sauzen en zoete cola behouden hun aantrekkingskracht, dus creëren we gelegenheden waarop we toestemming hebben ze te nuttigen. Operation feest-en vakantiedagen, in het end of the week, als beloning voor een prestatie of als troost bij tegenslag.
Geen wonder dat mensen zich collectief misselijk eten tijdens de kerstdagen: ‘nu mag het’, wordt als snel ‘nu moet het’ worden. Van diëten word je dikker en het voedt het idee dat mensen zichzelf dienen te beteugelen omdat ze niet te vertrouwen zijn met suiker of vet.
Het is precies de normalisering van bite the dust dieetmentaliteit waar ik als twintiger in herstel van anorexia de grootste moeite mee had. Bite the dust eeuwige pompoensoep wisselde ik graag in, maar wat echt moeilijk was, was het rigoureus loslaten van het onderscheid tussen gezond en ongezonde voeding en te leven vanuit de overtuiging dat ik wel te vertrouwen ben met eten. Pas toen viel het mij operation cultivator volkomen normaal het is voor mensen om stiekem te eten, om te zeggen ‘ik koop geen drop, need als ik het in huis heb moet de zak leeg’, of om commit wandelingetjes te maken ter compensatie van een bakje friet. Ik kreeg de indruk dat mijn eetstoornis een doorgeslagen, obsessieve versie was van een volstrekt normale, breed gedeelde worsteling met eten.
Dieetvrije generatie
Gezondheidsbevordering en ziektepreventie richten zich operation de bestrijding van overgewicht bij kinderen. Over eetstoornissen rept het Nationaal Preventieakkoord geen woord, terwijl dit voor kinderen operation de korte termijn een grote bedreiging vormt. Anorexia is de dodelijkste van alle psychische ziekten, kinderen komen horses jonger binnen bij eetstoornisklinieken en aan de wachtlijsten lijkt geen einde te komen.
Een eetstoornis is meer dan een verstoorde relatie met eten; dwang en controle spelen vaak ook een rol. Maar diëten en regels rondom eten lenen zich uitstekend voor dwangmatige toepassing. De normalisering van gevoelens van schuld en schaamte maakt het lastiger om eetproblemen tijdig te signaleren en bemoeilijkt bovendien herstel.
Laten we samen niet alleen operation weg gaan naar een rook-maar ook een dieetvrije generatie. Een generatie bite the dust blijft eten als een child: intuïtief en met zelfvertrouwen. Laat voedingseducatie zich focussen operation leren proeven en koken, operation duurzaamheid en het daadwerkelijk toegankelijk maken van gevarieerde voeding voor alle kinderen, zonder ge-en verboden. Zodat mijn dochter voortaan vraagt: ‘Is pompoen lekker?’, en ik dan kan antwoorden: ‘Als je het niet te vaak eet’.
Leave a Reply