‘Na mijn voorstelling zegt een meneer: Ik heb Mark Rutte geappt, hij doet het!’

Maandag 25 september

Was gevouwen

’s Ochtends lees ik de tekst van mijn voorstelling voor aan mijn vieze sokken. Ik probeer het opdreunen van de tekst te combineren met het zoeken van een verloren riem en de meest logische plek waar die kan liggen is onderin de wasmand. Daar ligt hij niet, wat jammer is, maar ik heb wel tegelijkertijd met het opdreunen van de tekst de was gesorteerd, de slaapkamer opgeruimd, de broeken op de stoel opgevouwen, de schoenen op de gang gezet.

’s Avonds laat fiets ik nog even naar de Velvet op de Rozengracht, de platenzaak van Esther mijn Verkering, omdat ze daar met onder andere Jeroen Woe, mijn regisseur, een glas wijn zit te drinken. Rond elf uur ’s avonds door de stad fietsen, op een maandagavond, terwijl het nog een beetje warm maar ook al herfstig is, is mooi. Dronkemannen gillen nog niet, de rest zit al binnen en maakt zich klaar voor bed. De brug staat open en ik wacht met een groepje van zo’n dertig man totdat de brug weer dicht gaat en de overkant onthult. Niemand zegt een woord, niemand pakt zijn telefoon, boten drijven voorbij met zacht tsjoekende motors.

Dinsdag 26 september

Verjaardag

Ik ben op geheime missie, waarover ik in de krant niets kan zeggen, want op het moment dat dit stuk verschijnt is de desbetreffende verjaardag nog niet geweest. Laat ik zeggen dat het met een vierkant, een ster en een valluik te maken heeft.

Ik schrijf een gedicht, en ik kies een gedicht voor @poezieiseendaad, het poëzie-Instagramkanaal dat ik samen met Yentl van Stokkum en Stefanie Liebreks beheer. Om de drie weken ben ik verantwoordelijk voor dat kanaal, vandaag kies ik een gedicht van dichteres Sophie de Jong. Het staat in de bundel Dag taart op tafel: 156 gedichten van mensen met een verstandelijke handicap. Sophie dicht over garnalen en ‘glijhwijn met alkokel’. Ik vraag mij af waar Sophie de Jong nu is en of ze nog weet dat ze dit gedicht geschreven heeft.

Woensdag 27 september

Orangina

Vandaag moet ik spelen in Zwolle. Het is lang rijden en ik hou niet van auto’s, omdat ik altijd direct na het instappen het gevoel krijg dat ik nodig plassen moet. Esther drinkt Orangina achter het stuur, wat er oneindig cool uitziet.

De voorstelling gaat voorbeeldig. In mijn voorstelling zit een passage over de luchtballon van Mannenkoor Karrespoor en een mevrouw in de zaal, toevallig de moeder van Napoleon-kenner Johan Kuiper, schiet onbedaarlijk in de lach omdat ze een ex-vriendje in dat mannenkoor heeft.

Donderdag 28 september

Aluminium flapjes

Ik schrijf mijn column, ik ga naar de kapper en wordt geknipt terwijl Esther met aluminium flapjes in haar haar zit te wachten. Jeroen Woe komt langs om te overleggen over een truc met een boterham, een gedicht en twee magneten. ’s Middags kom ik in de boekhandel terecht, waar ik van Romy Day Winkel een boek koop van Francis Ponge. Dat is de laatste keer dat dat kan, want Romy is na deze week boekverkoopster af en honderd procent schrijfster geworden. Lees haar werk!

Ester Naomi Perquin belt met de vraag of alles duidelijk is rondom mijn optreden voor de Nacht van de Poëzie. Ik zeg haar eerlijk dat ik een beetje vrees heb omdat ik de avond ervoor moet spelen in Wadway, de ochtend in Groningen op de radio moet en pas laat het podium van Vredenburg mag bestijgen. Zij zegt dat ik wel een beetje op mijzelf moet passen. Ik vind dat stiekem eervol omdat ze dat waarschijnlijk ook tegen Rogi Wieg, Menno Wigman en F. Starik heeft gezegd. Maar ja, naast dat dat grote dichters waren, zijn ze ook dood. Veel sinaasappels eten dus.

Vrijdag 29 september

Sinterklaas

In de supermarkt wordt een rek chocoladeletters het magazijn uit gereden. Een meisje van zeven ziet dat en vraagt aan de vakkenvuller hoe lang het nog duurt voordat het Sinterklaas is. De jongen, puisterig, verteld steeds hakkelender aan het steeds sipper kijkende meisje dat ze nog twee maanden moet wachten.

Zaterdag 30 september

Appje aan Rutte

Op Utrecht Centraal staat een groep ME’ers. Die wachten op iemand die uit de trein moet komen, maar die verschijnt niet en de ME’ers verdrinken in de grote golven reizigers die wél uit de trein komen. Onder hun stoere politiepetten kijken ze ontzettend beteuterd.

Ik speel vandaag in Blaricum. De mensen zijn daar rijk, dus ze kopen na afloop veel van mijn boeken. Omdat ik in mijn voorstelling de werking van poëzie uitleg aan de nieuwe minister-president, komt er na afloop een meneer op mij af die zegt ‘Ik heb Mark Rutte geappt, hij doet het!’ Ik weet niet wat Rutte precies gaat doen, maar het bijzondere, ja beetje enge, aan het schouwburgpubliek van Blaricum: dat appen naar de premier, dat zou zomaar kunnen!

Het is mooi weer, veel te mooi weer voor de tijd van het jaar en ergens in het dorp wordt een Oktoberfest gegeven, want uit alle wegen die op het kruispunt naast het theater uitkomen, komen meisjes op dure fietsen in Tiroler jurkjes aangefietst.

Zondag 1 oktober

Schildpadpudding

Willem, Lieke en Ted, twee lieve mensen en hun wijze dochter, komen nasi eten, maar ik maak de nasi met stress omdat ik er te laat aan begonnen ben. Ik ben er te laat aan begonnen omdat ik nog in de Velvet aan een voorwoord voor de nieuwe De Revisor zat te schaven, een literair tijdschrift waar ik in de redactie zit. Het voorwoord gaat over literaire traditie en hoe die door literaire tijdschriften wordt vormgegeven. Ik schrijf het voorwoord met de teksten van de nieuwe De Revisor in de ene hand en het decembernummer van 1990 in de andere, een nummer dat ik kort geleden bij de kringloop vond. In beide nummers staat Kees ’t Hart. Tussendoor heeft Kees zelf in de redactie gezeten. We kunnen dus stellen dat in de literaire traditie volgens De Revisor Kees ’t Hart een zéér belangrijk auteur is. En dat klopt ook! Kees is een belangrijk auteur!

Ondanks de stress valt de nasi goed in de smaak. Als toetje heb ik een hazen- en een schildpadpudding gemaakt, die ik beide onthoofd met een broodmes.