Martha Wainwright maakt haar pijn invoelbaar

I Know You’re Married But I’ve Got Feelings Too. Het uitspreken van de albumtitel (uit 2008) leverde Martha Wainwright een lachsalvo op. Het was een zeldzaam licht moment tijdens een concert dat in het teken stond van zielenpijn, familieperikelen, ouder worden en de gaten in haar hart.

Wainwright begon hoopvol met ‘Love Will Be Reborn’, het titelnummer van haar meest recente album. Daarna voerde ze een ademloos Paradiso (op klapstoeltjes) mee in gezongen episodes uit haar levensverhaal. Behalve in haar muziek tekende ze dat op in haar vorig jaar verschenen autobiografie Stories I Might Regret Telling You. Ze werd geboren in een circusfamilie, schrijft ze over haar nomadische bestaan als dochter van Kate McGarrigle en Loudon Wainwright III. Hoewel haar ouders kort na haar geboorte uit elkaar gingen, drukten hun artiestencarrières een groot stempel op Martha’s leven. Ze leerde het vak van de besten maar leed ook onder het temperament van haar dierbaren, met oudere broer Rufus Wainwright als uitverkorene om het aangeboren talent als eerste te verzilveren.

‘Go Leave’ van haar in 2010 overleden moeder Kate en ‘Dinner at Eight’ van Rufus kregen in Paradiso een prominente plek op de setlist, nadat Martha Wainwright had aangekondigd dat de avond in het teken zou staan van haar middelbare leeftijd (ze is 46) en de pijnlijke echtscheiding die ze recent doormaakte. Met sobere begeleiding van piano, ritmebox en haar eigen akoestisch gitaarspel maakte ze haar pijn invoelbaar in songs als ‘Hole In My Heart’ en het schrijnende ‘Report Card’. In haar expressieve zang legde ze haar ziel bloot, als een artistieke nazaat van Edith Piaf en Carole King.

Martha Wainwright is een witte soulzangeres die broer Rufus regelmatig in de schaduw stelt. Haar emotie komt uit het diepste van haar ziel en haar bewegingen onderstrepen de soms dramatische zinswendingen, zoals de langgerekte noten in ‘Getting Older’ over de helende werking van muziek en de offers die een artiest daarvoor moet brengen. Tussendoor las ze korte stukjes uit haar boek en dat had niet gehoeven, want haar levensverhaal kwam al luid en duidelijk aan de orde in haar muziek. Die werd nog pregnanter op de momenten dat ze haar gitaar aan de kant legde en pianist Edwin de Goeij zijn vloeiende partijen uit het klavier liet rollen. Een indringend ‘Take It With Me’ van Tom Waits, over liefde die nooit verloren gaat, maakte het af.