‘De Masters-zege van Jon Rahm verdringt de discussie over LIV Golf even naar de achtergrond’, kopte NRC in april. Het golftoernooi in de Amerikaanse stad Augusta had met de Spanjaard de gedroomde winnaar gekregen. Althans, voor traditionele sportliefhebbers zoals ik. De toen 28-jarige Spanjaard was immers trouw gebleven aan de PGA Tour, die in zijn huidige vorm bestaat sinds 1968, maar is opgericht in 1916. Rahm bleef bij The Masters Brooks Koepka en Phil Mickelson voor, twee Amerikanen die wel waren overgestapt naar LIV, een met Saoedisch geld gefinancierd toernooiencircuit dat sinds 2022 de professionele golfwereld verscheurt.
De strijd tussen de PGA en LIV werd op de slotdag van The Masters overschaduwd, in positieve zin, door golfhistorie. De vierde ronde werd gespeeld op de 67ste geboortedag van Severiano Ballesteros, de beste Spaanse golfer ooit en de eerste Europeaan die, in 1980, het groene jasje mocht aantrekken, de iconische trofee voor de winnaar. „Ik kan alleen maar zeggen dat deze voor Seve was. Hij was daarboven om mij te helpen, en dat heeft hij gedaan ook”, zei Rahm.
Ballesteros won het groene jasje in 1983 nogmaals, en hij won op Britse bodem ook drie keer The Open – het oudste golftoernooi ter wereld. Hij maakte golf populair op het Europese vasteland, mede door zijn optredens in de Ryder Cup. Ballesteros en zijn landgenoot Antonio Garrido waren in 1979 de eerste Europese spelers van buiten Groot-Brittannië en Ierland die aan deze tweejaarlijkse wedstrijd tegen de beste Amerikaanse golfers mochten meedoen.
‘Seve’ symboliseert voor mij, en vele andere golffans, wat deze sport zo mooi maakt: traditie. Ik speel het zelf niet, maar door hem ben ik golf gaan volgen. Vooral de majors, de vier belangrijkste jaarlijkse toernooien op de golfkalender: naast The Masters en The Open zijn dat het PGA Championship en het US Open. Vier dagen spanning. Eerst voor de schifting – de cut – op vrijdag, en vervolgens tot de apotheose op zondag, na de gebruikelijke 72 holes.
Waanzinnige bedragen
In Jon Rahm herkende ik een traditionele golfliefhebber. Hij was ook mijn favoriete speler bij de Ryder Cup in Rome, waar ik eind september als toeschouwer was. Op de vraag waarom hij niet koos voor LIV – de naam staat in Romeinse cijfers voor 54, het aantal holes dat een toernooi bij LIV duurt – antwoordde Rahm steevast: „Drie dagen golf, zonder cut, kan ik geen toernooi noemen. Ik wil spelen tegen de besten in de wereld in een format dat al honderd jaar bestaat.” Ook de waanzinnige tekengelden die LIV betaalde – Mickelson zou omgerekend zo’n 180 miljoen euro hebben ontvangen, Koepka ruim 90 miljoen – konden Rahm niet overhalen. „Ik zou nu al met pensioen kunnen met het geld dat ik heb verdiend en een gelukkig leven kunnen leiden zonder ooit nog te golfen.” Rahm speelde op de PGA Tour en de Europese Tour meer dan 70 miljoen euro bij elkaar.
De oude golfwereld moet niets hebben van LIV: spelers die zich erbij aansloten zijn geschorst voor de PGA Tour en de Europese Tour, ze komen ook niet in aanmerking voor Team Europa bij de Ryder Cup en ze kunnen geen wereldranglijstpunten verdienen. LIV kreeg al meer dan twee miljard euro toegestopt van het Public Investment Fund (PIF), het Saoedische staatsinvesteringsfonds met een geschat vermogen van minimaal 600 miljard euro. De mondiale sportwereld wordt de laatste jaren overspoeld door dit oliegeld. Saoedi-Arabië heeft inmiddels stevige voet aan de grond in onder meer voetbal, tennis, Formule 1, zeilen, motorsport, vechtsporten en paardensport. En het lijkt een onomkeerbaar proces, met de naderende toewijzing van het WK voetbal 2034 als voorlopig dieptepunt, gezien de slechte reputatie van het Saoedische regime op het gebied van mensenrechten.
Jon Rahm wilde daar allemaal niets van weten. Maar in juni van dit jaar maakten de PGA Tour en de Europese Tour bekend te willen gaan samenwerken met PIF, en dus ook met LIV. In het diepste geheim waren er gesprekken gevoerd tussen de directeur van de PGA Tour Jay Monahan en PIF-baas Yasir al-Rumayyan. Zelfs de belangrijkste spelers op de PGA Tour wisten van niets, vertelde Rahm later die maand. „Je wilt kunnen vertrouwen op de leiding [van de PGA Tour] en ik wil graag geloven dat dit het beste is voor ons allemaal. Maar veel mensen denken er anders over en voelen zich bedonderd.”
De geruchten dat Rahm zou overstappen naar LIV werden in de loop van 2023 sterker. Eerst bleef de tweevoudig majorwinnaar hardnekkig ontkennen, maar ineens bleef het stil vanuit kamp-Rahm. Tot 7 december, de dag waarop hij in een baseballjas met LIV-logo in de Amerikaanse media verscheen. „Ik ben er trots op om mij bij LIV Golf aan te sluiten en deel uit te maken van iets nieuws dat de sport zal doen groeien”, zei Rahm, die erbij vertelde het als „een geweldige kans voor mij en mijn gezin” te zien. De schattingen over zijn tekengeld lopen uiteen van 400 tot 600 miljoen euro.
‘Bloedgeld’
De publieke opinie keerde zich massaal tegen ‘verrader’ Rahm, ik was aanvankelijk ook vol onbegrip. Maar zou het kunnen dat hij zich verraden heeft gevoeld door Monahan en consorten?, vraag ik me nu af. Rahm heeft zich hier niet over uitgelaten. De samenwerking tussen de PGA Tour, de Europese Tour en PIF is overigens nog altijd niet officieel bekrachtigd, de deal zou zelfs op losse schroeven staan.
Wat er ook gebeurt in 2024, voor golfliefhebbers zoals ik is de overstap van Rahm naar LIV eerlijk gezegd helemaal niet zo’n grote klap – los van de discussie of zijn tekenbonus ‘bloedgeld’ is. Rahm is tot en met 2031 welkom bij het US Open en hij mag de komende vier jaar ook meedoen aan The Open en het PGA Championship. Voor The Masters wordt hij de rest van zijn leven uitgenodigd. Maar of hij nog de gedroomde winnaar is? Eén ding weet ik zeker: de discussie over LIV zal door zijn overstap nog steviger worden gevoerd.
Leeslijst
