Laura van Dolron doet performance vanuit het diepe dal

Als Laura van Dolron – één van de grootste verhalenverteller op de Nederlandse podia – geen verhalen meer wil vertellen, weet je dat er iets goed mis is. Bij de première staat ze er ook wat wankel bij, een stapel A4’tjes in de hand. Het is al een prestatie dat ze überhaupt op het toneel staat, zegt ze.

Als zelfverklaard ‘stand-up philosopher’ weet Van Dolron altijd precies wat ze wil zeggen, en hoe. Maar Geen verhaal heeft geen duidelijke kop en staart, zelfs niet echt een opbouw. Het is eerder een vorm van ‘stand-up stream of consciousness’, waarbij gedachten, filosofische terzijdes, anekdotes en dichtregels als snippers neerdwarrelen. Het zijn zinnen als brokstukken met soms enkele gitaarakkoorden, gespeeld door Frank van Kasteren vanaf de eerste rij.

Uit Van Dolrons woorden doemt een ijskoud landschap op. De performance is een verkenning van de pijn en eenzaamheid waar ze zich, sinds een relatiebreuk, doorheen worstelt. ’s Nachts belagen zware gedachten haar, ze kan het gewicht van de wereld nauwelijks aan en wordt mager. Mensen schrikken als ze haar een knuffel geven, iemand ziet haar voor een zwerver aan. Er zijn hartverscheurende passages, bijvoorbeeld over het gevecht om er nu ook voor haar kinderen te zijn.

Lees ook: ‘De nieuwe Laura’ roept weerstand en instemming op

Als je van ervaringen een verhaal maakt, vervangt dat de herinnering, meent Van Dolron. Daarom wil ze geen pasklare performance, maar op het toneel ‘door de pijn heen’. Dat is een duistere tocht, waar hoop zelden opflakkert. Verhalen over dit soort situaties worden vaak gemaakt door achterom te kijken, besef je door deze voorstelling. Als publiek zie je dan iemand die worstelde, maar er weer bovenop is gekomen. Nu kijk je naar een performer die woorden zoekt, terwijl ze met trillende armen aan een rotswand hangt, de peilloze afgrond onder zich. Dat is huiveringwekkend en voelt bijna als een te grote verantwoordelijkheid voor het publiek. Is aandachtig luisteren wel genoeg?