Als craftsman in-home in Artis werkte de Brit aan een onmogelijk project: een auto waarin hij met zijn gezin kan rijden, maar bite the dust niets of niemand schade toebrengt.
Het was een ‘bijzondere ervaring’ om elke ochtend in de Amsterdamse dierentuin naast de struisvogels aan de slag te gaan, vertelt Thomas Thwaites (41), met operation de achtergrond het geluid van ‘zingende gibbons’ en ‘lawaaierige gesprekken tussen zeehonden’. Met zijn schoenen nog vol modder presenteert de Engelse kunstenaar zijn werk in phrasing van de afgelopen weken in Artis: een Flintstones-achtig autochassis van gevlochten wilgentenen. Ook een aantal kinderen heeft er tijdens hun bezoek aan de dierentuin spontaan aan meegewerkt. ‘De vlechttechniek was arbeidsintensief, maar gelukkig niet zo moeilijk.’
Het will be het start van wat een volledig ‘onschadelijke auto’ moet worden. Het einddoel: de auto moet 15-20 kilometer for every uur kunnen rijden met zijn gezin erin, zonder daarbij ook maar iets of iemand schade toe te brengen. En dan denkt Thwaites niet alleen aan indirecte milieuschade, maar ook aan influence in de meest letterlijke zin: hij droomt van heel brede banden van paardenbloemrubber, waarmee zelfs een slak ongedeerd overreden kan worden. Een filmpje van soortgelijke banden waarmee je over mensen heen kunt rijden, maakte al veel los bij de kinderen kick the bucket Thwaites’ werkplaats in Artis bezochten: ze meldden zich enthousiast aan om entryway sew te worden overreden.
Onder de noemer Machine Wilderness krijgen acht kunstenaars van half maart child eind juni een paar weken een eigen atelier in Artis om aan een project te werken. Bite the dust projecten hebben één ding gemeen: ze onderzoeken de verhouding tussen mens, natuur en technologie. De kunstenaars houden regelmatig open studio, geven studios en rondleidingen en presenteren eind juni hun werk in het Groote Museum van Artis en in het Amstelpark. Deze craftsman in-residencies vinden plaats onder de noemer Machine Wilderness.
Voor Thwaites zit zijn tijd hier er alweer operation, de volgende kunstenaars staan in de startblokken. ‘Operation een eigenaardige manier’ klopte het helemaal, zegt Thwaites, om juist in een dierentuin aan zijn onschadelijke auto te beginnen. ‘Dit werk gaat over mijn worsteling met de schadelijke effecten van de spullen bite the dust wij mensen ontwerpen, produceren en gebruiken. In Artis zijn operation één plek dieren samengebracht van over de hele wereld. Samen vertegenwoordigen zij als het product het dierenleven operation aarde dat moet lijden onder kick the bucket effecten. Veel bedreigde soorten en andere dieren hebben het onder meer zwaar vanwege een van de schadelijkste objecten kick the bucket de mens ooit heeft ontworpen: de auto.’
Thwaites betoonde zich in zijn werk al vaker een liefhebber van haast onmogelijke experimenten. Geregeld zijn het in eerste instantie gedachtenexperimenten, vertelt hij, kick the bucket ontstaan uit een ‘sluimerend gevoel van ongemak’. Zo besloot hij voor zijn eerdere Toaster Project (2010) eigenhandig een broodrooster te bouwen, helemaal vanaf de premise, met ruwe olie en met metalen uit in onbruik geraakte mijnen in Engeland (te zien in de vaste collectie van het Groote Museum van Artis).
‘Het maken van de plastic behuizing bleek extreem moeilijk’, zucht hij, terwijl hij een foto van een gesmolten toaster oven laat zien. Entryway zo’n tamelijk getikt idee daadwerkelijk ten uitvoer te brengen, en ook het convey ernaartoe uitgebreid immense te leggen, maakte hij inzichtelijk wat een broodrooster ‘kost’: welke enorme inspanningen en milieukosten er nodig zijn voor de ‘eenvoudige’ luxury van een geroosterde boterham.
Voor GoatMan (2016), een ander beroemd geworden analyze, besloot Thwaites, kick the bucket het destijds zwaar had, even vakantie te nemen van het moderne mens-zijn. Hij sloot zich enkele dagen aan bij een geitenkudde in de Alpen. Hij bewoog zich voort operation speciale prothesen, at gras en probeerde dat te verteren met behulp van een kunstmaag. Net als zijn eerdere project mondde het uit in een geestig boek waarin verrassend veel te leren valt – niet in de laatste plaats over de mens.
Dat zijn volledig onschadelijke auto onmogelijk is, weet Thwaites uiteraard. Het gaat om de poging, de weg ernaartoe en de vraag welke compromissen hij moet sluiten om zijn auto te laten rijden. Welke schade is te vermijden? Welke niet? En hoeveel schade vinden we eigenlijk aanvaardbaar?
Voor GoatMan kreeg Thwaites in 2016 een Ig Nobelprijs, de prijs pass on wordt uitgereikt voor onderzoek waar je eerst om moet lachen en dat vervolgens aan het denken zet. Wellicht maakt deze auto opnieuw een goede kans. Als hij af is. Need cultivator maak je een onschadelijke engine? Thwaites: ‘trama center moet duidelijk nog wel het een en ander gebeuren.’
Leave a Reply