Kostuumontwerper Molly Rogers: ‘Elke reboot van een geliefde serie is riskant’

„Ik denk dat een deel van de kritiek die we kregen, voortkomt uit de afkeer van verandering die veel mensen hebben, ook in het echte leven”, zegt kostuumontwerper Molly Rogers. „Deze vrouwen moesten eeuwig bevroren blijven in de tijd, cocktails drinkend en datend. Maar onze serie gáát over verandering, dat was altijd al zo. Het is onzin om te doen alsof vrouwen van in de vijftig niet met de dood te maken krijgen, of met fysieke ongemakken.”

Elke ‘reboot’ van een geliefde serie is riskant, maar in het geval van Sex and the City (1998-2004) was het een extra beladen onderneming. De vier hoofdpersonages – columnist Carrie Bradshaw, advocaat Miranda Hobbes, trouwlustige Charlotte York en gretig pr-agent Samantha Jones – zijn voor de enorme schare fans uit meerdere generaties uitgegroeid tot archetypen, stijliconen, mythische figuren bijna. Rogers behoort zo’n beetje tot het dna van de serie: ze begon als assistent van stilist Patricia Field, en werkte onder Fields supervisie ook mee aan beide, minder geslaagde SATC-bioscoopfilms (2008 en 2010).

Voor het tiendelige vervolg And Just Like That…, te zien op HBO Max, kreeg Rogers voor het eerst de leiding over de kleding – vanouds ‘het vijfde personage’ genoemd. Field zelf was druk met de opnames van Emily In Paris, waar ze bezig is een nieuw publiek te prikkelen met haar buitenissige stijlopvattingen. „Dat was de praktische reden”, zegt Rogers tijdens een videogesprek vanuit haar New Yorkse keuken. Bij haar is het tien over negen ’s ochtends; ze nipt van een forse mok koffie. „Maar daaronder zit denk ik dat Patricia van uitdagingen houdt. Bij Sex and the City had ze alles wel gedaan; ze kende de personages bijna té goed. Toen ze me vroegen, kneep ik mezelf van geluk – ik ken geen leukere baan. En het voelde ook wel als natuurlijke progressie: ik denk dat ik veel van Patricia’s energie en haar collectieve manier van werken heb overgenomen. Alleen winkelen we anders, daarin volg ik mijn eigen smaak.”

Lees ook: Sex and the City krijgt een vervolg – zonder Samantha

Meer diversiteit

Gepraat over een mogelijk vervolg werd er al jaren. Ondanks de genadeloze kritiek op met name de tweede bioscoopfilm, wilden de fans een derde; schrijver en regisseur Michael Patrick King had al een idee klaar, maar dat viel in het water toen actrice Kim Cattrall (Samantha) voor de eer bedankte, na meerdere hints in de media over haar povere behandeling achter de schermen en een conflict met actrice en uitvoerend producent Sarah Jessica Parker (Carrie). Hoe dit ook zij, Samantha is vertrokken.

Toch zette King door: geen film, dan een serie, waarin het kleine, witte wereldje van de vrouwen zou worden opengebroken en in het heden worden verankerd. Want SATC was dan wel baanbrekend geweest op het gebied van vrouwen en seks, de diversiteit was ver te zoeken. Met behulp van een uitgebreide, diversere writers room ontstonden vier nieuwe personages: de queer, non-binaire Che Diaz (Sara Ramirez), de Afrikaans-Amerikaanse Lisa Todd Wexley (Nicole Ari Parker) en Dr. Nya Wallace (Karen Pittman) en de Indiaas-Amerikaanse Seema Patel (Sarita Choudhury). Vanaf het moment dat er iets van de plannen uitlekte, begonnen voor- en vooral tegenstanders zich online te roeren: dit project was gedoemd, zonder Samantha kon het niks worden. Ook het streven om de serie alsnog inclusiever te maken oogstte hoon: jaren van uitsluiting laten zich toch niet zomaar even wegschrijven?

Voor Rogers kwam al die felheid als een schok, vertelt ze. „Ik wist van het fenomeen van online agressie af, maar had het nog nooit zo direct ondervonden. Toen we in de lente van 2021 met de straatopnames begonnen en de actrices in kostuum gefotografeerd werden door de pers en de fans die zich rond de set verzamelden, zag ik de explosies die dat online veroorzaakte. Op dat moment besloot ik: hier moeten we ons integraal voor afsluiten. Mijn huid is te dun, het zou de creativiteit van mijn team schaden. Sarah Jessica wilde vanaf het begin al niets horen of lezen. Onze kleedkamer werd een veilige, comfortabele ruimte, niet de hokken die je op andere sets krijgt, waarin we ons vrij voelden om de kleding te kiezen die óns aansprak, die we mooi vonden, of ‘helemaal Carrie’ of Miranda. Zo hebben we gewerkt.”

Fenomeen Sarah Jessica Parker

SATC op modegebied trendsettend noemen, is zacht uitgedrukt; er zijn fans die, net als Rogers, de herkomst en ontwerper van zo ongeveer elke outfit uit alle 94 afleveringen kunnen opsommen. Met name Parkers personage fungeerde als een canvas voor eclectische, soms geflipte combinaties van streetwear, vintage en couture. Hoe realistisch het was dat een freelance columnist over een inloopkast vol fantastische kleding beschikte, kon modefans wereldwijd niet schelen: zij stormden na elke aflevering naar de winkel om dan toch minstens een goedkope kopie van een Carrie-schoen of jurk te kopen.

De documentaire over het maken van And Just Like That… die ook op HBO Max te zien is, gaat dan ook grotendeels over de kostuums. Parker blijkt een kracht van jewelste in de kleedkamer, met een messcherp oog én een enorm archief.

„SJ is een fenomeen”, zegt Rogers. „Van haar heb ik geleerd dat mensen die echt ergens in uitblinken zich bekommeren om elk detail. Alles, alles is belangrijk. Daarbij was SJ zo slim om Carrie’s belangrijke kledingstukken en accessoires vanaf het begin te rubriceren en te bewaren, zodat we er nu vrijelijk uit konden putten bij het zoeken naar nostalgische citaten. Fans halen die blauwe Dolce & Gabbana-jas of de Versace-jurk uit Parijs er meteen uit. Het zijn knipoogjes, kleine kadootjes.”

Hoe is ze te werk gegaan bij de nieuwe personages? „Hen moesten we vooral duidelijk neerzetten. Voor Seema, een top-makelaar, kozen we een sluike stijl van mokka, beige, bruin… Ze rijdt in een chocoladekleurige BMW! Lisa Todd Wexley staat volgens het script op internationale ‘Best Dressed’-lijstjes; bij haar konden we uit ons dak gaan met gewaagde stukken en grote sieraden. Actrice Nicole Ari Parker kan dat allemaal hebben. Bij Che waren we voorzichtig; bij hen was het uiterst belangrijk om niet in stereotypen te vervallen. We kozen voor een neutrale look: T-shirts, bomberjacks. Ze hoeven niet meteen plaatsbaar te zijn, ze vallen in meerdere categorieën.”