Nee, ze zien er niet uit, die twee gemaskerde zangeressen die met bontgekleurde theemutsen op hun hoofd wild op en neer stuiteren. Als ze niet schel en hoog zingen, beginnen ze hysterisch te krijsen of gaan zelfs simultaan … blokfluiten. Ook de rest van de band verschuilt zich steevast achter maskers, al durven de twee gitaristen soms ook hun gezicht alleen zwart te schminken. De percussionist die zijn handen stukslaat op het ritme van een op hol geslagen hart heeft dan weer een blonde nepbaard voor zijn ogen hangen.
Zo gaat dat bij Goat. De mysterieuze Zweedse band wil net als die andere wereldberoemde anonieme landgenoten van Ghost onbekend blijven. Maar in plaats van melodieuze ABBA-metal maakt Goat een bezwerende mengelmoes van een ratjetoe aan stijlen: van experimentele rock tot funk, fusion en afrobeat.
Op hun vijfde album Medicine gaat het zevental weer als uitzinnige sjamanen tekeer. ‘Impermanence and Death’ klinkt als gevaarlijke voodoo-stoner waar snerpende en suizende fuzzgitaren en loeiende wahwah-pedalen nietsvermoedende luisteraars meesleuren naar diepe grotten vol slangenbezweerders en medicijnmannen. ‘Raised by Hills’ is juist weer een blijmoedige hippiejam die niet had misstaan op de soundtrack van Easy Rider, terwijl ‘Join the Resistance’ bijna kwaadaardiger klinkt dan Black Sabbath in hun donkerste dagen. En voor ‘TSOD’ en ‘Vakna’ lijken de anonieme tokkelaars de geest van Ravi Shankar te hebben opgeroepen voor een spoedcursus sitar spelen.
Hoe divers de oneindige waslijst aan invloeden ook mag zijn, de missie is helder: Goat moet én zal de kudde in trance toveren, goedschiks óf kwaadschiks.
