‘Gamemuziek reageert, het leeft, het is niet eindig’

‘Ik ben begonnen als violist. Als je in een klassiek orkest speelt, voel je dat je de beste moet zijn in het bespelen van je instrument. Toen ik als componist begon met het aanrommelen met stokoude instrumenten die ik nog nauwelijks kon bespelen, voelde dat als een bevrijding. Opeens mochten alle remmen los, ik kon alles proberen: ik liet het beperkte perspectief van de klassieke muziek varen.”

De Amerikaanse film- en gamecomponist Stephanie Economou (33) won dit jaar de allereerste Grammy voor gamemuziek met haar soundtrack voor Dawn of Ragnarok, onderdeel van de iconische, historisch ingestoken gameserie Assassin’s Creed. Komende week is ze aanwezig bij Film Fest in Gent, waar onder andere haar gamemuziek ten gehore wordt gebracht. Vóór Ragnarok componeerde ze ook de muziek voor Assassin’s Creed Valhalla: The Siege of Paris, een game die plaatsvindt tijdens een Viking-rooftocht in Parijs in het jaar 845.

„Ik was een noob, een nieuweling, doodsbang. Als gamecomponist heb je een grote verantwoordelijkheid: je draagt bij aan het neerzetten van een wereld waarin een gamer uren rondloopt. En gamemuziek reageert, het lééft, het is geen eindig stuk dat je componeert. Daarom zag ik het als mijn taak om uit te vogelen hoe muziek in 845 klonk.

„Al snel kwam ik erachter dat er geen historisch materiaal is over hoe muziek toen klonk, behalve de liturgische muziek die door koren in kerken werd gezongen. Uiteindelijk ontdekte ik wel de instrumenten die destijds werden gebruikt: houten, blokkerige dingetjes waar soms wat snaren op zaten of waar je op kon slaan. Ik dacht: laten we eens zien hoeveel fysieke instrumenten ik kan verzamelen.

„Ik vond een instrument dat vielle of fiedel heet, de vroegst bekende versie van een viool. In feite is het gewoon een grote, primitieve doos. Ik kocht ook een cello, die ik zo laag mogelijk stemde. En andere oude instrumenten: een kantele, en een hurdy-gurdy. Daar ging ik mee prutsen. Tegelijkertijd zocht ik contact met solisten die deze instrumenten konden bespelen. Ik nam een oude vriendin van me aan, Ari Mason, die viola de gamba speelt – een renaissance-instrument. Historisch gesproken ver verwijderd van 845, maar er was iets bijzonders aan het geluid van die snaren.

„Zo verzamelde ik mijn geluidspalet voor deze game, dat ik zo onconventioneel mogelijk gebruikte: ik vervormde de geluiden, trok aan de snaren, maakte de productie zo modern mogelijk. Zo hoort Assassin’s Creed te klinken: als een knipoog naar de geschiedenis van de muziek in een gemoderniseerde, vergamede context. „Later werd ik teruggevraagd voor Dawn of Ragnarok, dat gaat over Noordse mythen. Ik vroeg de makers waar ze zelf naar luisterden ter inspiratie, en ze wezen op black metal met folk-accenten. Daarom mixte ik negende-eeuwse folkgeluiden met metalnoten. En kocht nog meer oude instrumenten, zoals de talharpa. Ze hangen hier nog altijd, ik vind het heerlijk om ze aan te raken, om dat geluid te horen.”