Een krachtige Soundos lost verwachtingen deels in

Of ze vanavond zenuwachtig is? „Daar heb ik helemaal geen energie meer voor joh.” Soundos El Ahmadi (41) heeft onlangs een kind gekregen, een proces waarbij ze sommige zaken zoals moeheid (niet fijn) en morfine (lekker) had ingecalculeerd. Meer onverwacht was ruzie met een bekende collega „die boos is dat je niks meer mag zeggen terwijl hij daar miljonair mee is geworden” en die ze een korte recensie geeft van zijn huidige werk („domme pvv-comedy”).

Voor naam en rugnummer kan je terecht bij de vijfde voorstelling van Soundos, want in Comeback Kid maakt ze van haar hart geen moordkuil. „Ik wil niet meer eenzaam zijn in mijn ervaringen,” kondigt ze vroeg op de avond aan. Deze openheid van zaken is wellicht een gevolg van gestegen zelfvertrouwen, want Soundos heeft nog een mededeling: „Ik doe dit al 21 jaar en nu pas ben ik goed.” Act of niet, zo’n uitspraak wekt verwachtingen. In Comeback kid worden die ten dele ingelost.

Het is sterk hoe Soundos uit de doeken doet welke hindernissen ze tegenkwam als vrouw van Marokkaanse komaf die al jong wist dat ze cabaretier wilde worden. Een pijnlijke opsomming van onrecht, Soundos vertelt het omfloerst: Een onaangename aardrijkskundeleraar die in verbijstering achterbleef bij het horen van het antwoord ‘cabaretier’ op de vraag wat Soundos later wilde worden; Theaterprogrammeurs die in het boeken van Soundos de belofte zagen van een divers publiek, maar na afloop van de voorstelling hardop constateerden dat ze gewoon ‘normaal publiek’ trok; Aankomst bij een theater waar ze zichzelf op een poster aangeprezen zag met de woorden: ‘een tropische avond met een tropische cabaretier.’

Soundos vertelt deze anekdotes precies op de goede toon: direct, zonder zelfmedelijden en met een prettige timing. Hierdoor komt de humor op natuurlijke wijze voort uit de tragiek, een fijne demonstratie van de kracht van de tragikomedie.

Vagina, borsten, coronatesten

Minder sterk zijn de momenten waarop Soundos in acts met een spervuur aan opgewonden gescheld een verhaal dat weinig om het lijf heeft probeert op te pompen tot een komische anekdote. Alleen het gebruik van woorden als ‘vagina’ of het geven van namen aan je borsten (Henk en Ingrid) sorteert op zichzelf weinig effect. De keuze van sommige onderwerpen helpt hierbij ook niet mee. Aan verhalen over coronatesten en koffie en cake bij een begrafenis valt weinig eer meer te behalen.

Soundos is zonder meer een entertainer die weet te boeien, maar haar krachtige persoonlijkheid brengt ook met zich mee dat ze makkelijker weet weg te komen met een wat magere inhoud. Soms legt ze de vinger treffend op een zere plek of heeft ze een leuke oneliner („Jullie namen Ali B als knuffelmarokkaan, nu kunnen jullie hem niet opeens teruggeven”), maar op andere momenten is haar zelfbenoemde openheid niet veel meer dan holle bravoure. Dat kan best lekker zijn om naar te kijken, maar echt spannend wordt het dan niet.

Soundos presenteert zich in Comeback Kid als een supervrouw die na een lange weg inmiddels onkwetsbaar is. Net zoals superman fantasie is, is het ook moeilijk te geloven dat Soundos nu alleen maar sterk is. Je zou dan ook graag meer horen en zien van wat er schuilgaat achter de façade en act van deze sterke vrouw.

https://www.youtube.com/watch?v=HeKQJVYE7-4