De psychedelische revolutie van deathmetalband Tomb Mold

De naam doet misschien anders vermoeden, maar het gaat goed met death metal. Oudgedienden Cannibal Corpse, Dying Fetus en Suffocation gaan dit jaar als de brandweer, en ook recente releases van frisse bands als Horrendous en Ulthar tonen de gezondheid van het subgenre dat juist zo dweept met medisch ongemak.

En dan viel er vorige week, op de dag dat ook het (terecht) bejubelde Blood Incantation met een nieuwe ep kwam, ook nog eens een verrassingsplaat van het Canadese Tomb Mold op de mat: deathmetal d-day. Het onverwachte is niet alleen de release zelf, maar ook hoe vrij en open het album klinkt in vergelijking met hun botte old school death metal van vorige platen. Jazzy, spacey passages doorbreken de intense, onmenselijke metalmuur. De aardlaagdiepe brul van drummende zanger Max Klebanoff is nog steeds de oor-steniging die het voorheen was, misschien het enige aspect van dit album waar je nog ietsje meer variatie in zou willen horen. Maar omdat er zoveel melodie in zit kan het album zo’n stoïcijns doorgrazende oeros wel hebben.

Je hoort late Death en de vrijdenkersmetal van Cynic, maar de revolutie komt ook van binnenuit: onmiskenbaar laat Dream Unending, de nieuwe band van Tomb Mold-gitarist Derrick Vella zijn sporen achter. De atmosferische ‘droom-doom’ van die band is vooral in de lange, psychedelische afsluiter ‘The Enduring Spirit of Calamity’ goed te horen: een droom op zich.

Een vleug slepende, Scandinavische doom metal zat altijd in de muziek van Tomb Mold, en de neiging tot progressieve composities is ze ook niet helemaal vreemd – op hun laatste ep vertrokken ze op het eind ook richting deep space – maar toch niet in deze mate en ook niet zo goed gedoseerd en zonder op hun technische, belachelijk snelle ratelriffs in te boeten.