N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data106262527-f76a79.jpg)
De liedjes op Sufjan Stevens’ tiende album beginnen klein, minimalistisch, alleen zijn stem en gitaar of piano. Bijna fluisterend zingt hij. Maar langzaam maar zeker groeien ze. De Amerikaanse songwriter, die bekend staat om zijn diverse discografie, brengt elementen van al zijn vorige negen albums samen in Javelin: de liedjes ontvouwen zich met strijkers, synthesizers, banjo, dwarsfluit, elektronische percussie en volle meerstemmige koren. ‘A Running Start’ en ‘My Red Little Fox’ hangt hij vol met glimmende bellen.
Javelin gaat over een relatie die ten einde komt. Niet met een klap, met verraad of woede, maar langzaam, moegestreden en murw gebeukt. ‘Shit Talk’, het emotionele middelpunt van het album, berust na al het gekibbel in het onvermijdelijke: „Our romantic second chance is dead/ I buried it with the hatchet”. Om vervolgens, in het meest meeslepende koorarrangement van het album, toch bijna terug te krabbelen: „No, I don’t wanna fight at all/ I will always love you”. Het lied eindigt met een coda van ijsgladde, kille ambient: we weten het allebei, het is klaar. Stevens heeft zijn gave voor het verscheuren van harten nog niet verloren.
Vlak voor de release van Javelin maakte Stevens bekend dat hij op dit moment revalideert van Guillain-Barré syndroom, een acute zenuwstelselaandoening waardoor hij nu opnieuw moet leren lopen. Een tragische samenloop van omstandigheden, want Javelin, misschien wel zijn beste werk ooit, voelt bijna als een ererondje, eentje waarmee hij de wereld over zou moeten kunnen vliegen. Stevens brengt alle elementen van zijn werk samen in een plaat die glinstert met duizend facetten en details, als een handgemaakt ornament, kostbaar en wonderschoon.
