Corinne Bailey Rae schopt deuren in en schreeuwt het uit

Corinne Bailey Rae en punk. Nee, dat verwacht je niet. Maar de Britse zangeres trapt op haar vierde album Black Rainbows deuren hard in, slaat spiegels aan diggelen en schreeuwt de longen uit haar lijf. Nogal een verschil met het zachte jazzy soulstijltje waarmee ze midden jaren 2000 doorbrak. „Girl, put your records on”, klonk het toen tintelend licht in ‘Put Your Records On’.

Met de jaren verstevigden de liedjes van Rae, onder meer door de rouw na het verlies van haar eerste echtgenoot (overdosis). Er kwamen indie-invloeden bij haar neosoul en ze verbreedde haar onderwerpkeuze. Niettemin bleef haar stijl wat lief en gepolijst, ook weer op haar voorlaatste album The Heart Speaks in Whispers (2016).

Het punkrock nummer ‘New York Transit Queen’ knalt er dan dus gierend met dissonante gitaarriffs en straffe handklapjes in. Rae breekt op album Black Rainbows los met punkrock vol prikkeldraad en uitgesproken thema’s als zwart feminisme, racisme en onderdrukking. Inspiratie vond ze in zwarte kunst. In ‘Erasure’ klinkt ze verstoord en verwrongen in een verontwaardigde boodschap over het uitwissen van zwarte geschiedenis. De ballade ‘Peach Velvet Sky’ over het leven van het tot slaafgemaakte meisje Harriet Jacobs is in klank en tekst ook zeer geladen.

Eigenzinniger, luider en rauwer dan ooit wijkt Rae van gebaande paden. Ze is compromisloos, kiest voor hard en stevig, naast punk zijn er elektronische en jazzy avantgarde verkenningen in ongefilterd licht. Om zijn experiment is Black Rainbows een plaat om lang te verkennen. En er zijn toch ook nog zachtere ‘haakjes’, als het bedwelmende ‘Put It Down’. Niet dat alles even goed werkt. Het bliepende neofuturistische ‘Earthlings’ is een draak. Maar al met al is Raes honger naar vernieuwing zeer aan te moedigen.

https://www.youtube.com/watch?v=7j40NBQbwn0