‘Falcon Lake’ draait om Bastien (Joseph Engel, links), dertien jaar, en Chloé (Sara Montpetit) van zestien: een halve eeuw leeftijdsverschil wanneer je een tiener bent.
N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Interview
Charlotte Le Bon | Regisseur Een graphic novel over een zomerse coming-of-age bleef Charlotte Le Bon intrigeren. Er leek eerst geen film in te zitten, tot ze besefte dat horror een sleutelrol moest spelen in dit verhaal over twee adolescenten. (●●●●●)
De Canadese regisseur Charlotte Le Bon (36) was van alles: fotomodel, actrice, illustrator, tv-presentator. In Cannes debuteerde zij vorig jaar fenomenaal met Falcon Lake, op het eerste gezicht lome, zomerse coming-of-age. Maar het meer heeft een lugubere onderstroom.
Basis is graphic novel Une Soeur van Bastien Vivès over de dertienjarige Antoine, die op vakantie in Bretagne zijn eerste seksuele ervaring opdoet met de drie jaar oudere Hélène. Le Bon kreeg het boek van een bevriende producent: zag ze er geen film in? „Het is een heel losse adaptatie geworden”, vertelt ze in een Zoomgesprek. „De graphic novel is een vrij klassiek coming-of ageverhaal zonder spooklegende, zonder spelletjes rond je diepste angsten en zonder de melancholieke vibe.
„De auteur gaf mij het groene licht, maar betwijfelde of er een film in zat. Hij leek gelijk te hebben: de eerste twee jaar had ik een script dat zijn verhaal trouw bleef. Niemand stak daar geld in. Ik vroeg me af: waarom wil ik een coming-of-ageverhaal? Daar zijn er al zoveel van en eigenlijk heb ik weinig met het genre. Ik zette de graphic novel terug in de boekenkast, maar het ongewoon morbide einde van het verhaal bleef in mijn hoofd rondspoken. Griezelfilms trekken me, ik trok het script weer uit de lade en voegde er zaken aan toen waarvan ik hou. Horror moest geen accessoire zijn, maar een sleutelrol spelen in dit verhaal over twee adolescenten.”
Spookbenauwd
„Een gevoel van onbehagen past goed bij de eerste verliefdheid. Dat is tegelijk opwindend én heel beangstigend. Ik herinner me dat ik als tiener spookbenauwd was over mijn seksuele gevoelens en het verlangen dat anderen op mijn lijf projecteerden. Plots hangt over alles een spookachtig waas van seksueel mysterie. Ik raakte als tiener ooit zo overmand door verliefdheid dat ik niet in staat was me nog normaal te gedragen: heel pijnlijk en vernederend.
„Toch gaf de begeerte mij ook zo’n stoot energie. Iemand viel totaal voor mij en ik wist niet zeker hoe wederzijds dat was. Je daagt uit, zoekt grenzen op: niet omdat je slecht bent of de ander pijn wilt doen, maar omdat tieners zo nu eenmaal volwassen worden.
„Ik wilde beide personages recht doen. In het originele verhaal is het meisje seksueel heel beschikbaar, ik maak haar seksueel vrij onervaren. Als 16-jarige ben je geen vrouw maar een meisje: alles wat Chloé eigenlijk op Bastien voorheeft is haar bluf. Ik schreef haar als het soort personage dat ik op die leeftijd graag zelf had willen spelen. Ik kreeg toen altijd dezelfde, monochrome rollen: jong, onschuldig en redelijk. Dat verveelde me enorm. Chloé kan lief zijn, maar ook vals of uitdagend. Ze is net zo wisselvallig als Bastien, die ze vertrouwt, ten onrechte. Maar dat is ook alleen maar omdat zijn ego even in de weg loopt.”
Chemie
„Sommige mensen zeggen: chemie tussen acteurs is bullshit. Maar met zulke jonge acteurs in zo’n intieme film is chemie van groot belang – en heel onvoorspelbaar. Ik heb enorme mazzel gehad. Ze troffen elkaar pas vijf dagen voor de opnames. Dat kwam door Covid: Joseph is Frans, Sara Frans-Canadees, door de lockdown konden ze elkaar alleen op Zoom zien.
„Ik was heel bezorgd, wat als ze elkaar nou niet mogen? Het grappige is: het klikte ook niet echt, ik denk omdat Joseph een beetje verliefd was op Sara en zij niet op hem. Dat was een bron van spanning als de camera niet draaide. Maar ze maakten dubbel zo hard een connectie in de huid van hun personages en hadden daar beiden plezier in. Juist vanwege de spanning daarbuiten misschien. Echt mazzel.
„Ik gebruik een gedrongen beeldformaat omdat het intimiteit, nabijheid en sensualiteit bevordert: de acteurs moeten dichter op elkaar kruipen. Ook geeft het de natuur een verticaliteit die je als imposant en grandioos ervaart, zeker in de shots van heel hoge bomen en heel kleine acteurs waarvan ik hou. Je associeert het bovendien met oude video en celluloidfilm. Het moet aanvoelen alsof iemand terugdenkt aan een zomer in een ver verleden die heel belangrijk voor hem was.”
