Column | Persmomentje

Wat ik persoonlijk jammer vond aan het spraakmakende reclamespotje van de Jumbo was dat de humor ontbrak. Vooral de harde humor. Hoe heerlijk was het geweest als de in de oranje spencer gehulde ‘bouwvakkers’ in polonaise over een kerkhof hadden lopen hossen. En dan niet zo’n aangeharkte Nederlandse begraafplaats met allemaal brave zerken op een rij, maar een heus slavenknekelveld met wat krakkemikkige, in de woestijngrond gestoken kruizen van wrakhout waar met viltstift alleen een voornaam van de overleden loser uit Bangladesh op gekliederd was.

Nu zag ik dat de gezellige optocht werd aangevoerd door mijn geklofte showbizzcollegaatjes van de Toppers en de onvolprezen rapper Donnie. Maar het was toch veel leuker geweest als Jumbo-baas Frits van Eerd zelf in een open auto de stoet had aangevoerd. En het zou helemaal heerlijk zijn als deze succesvolle kruidenier uitbundig met geldbiljetten had gestrooid. Maar ja, waar haal je die zo gauw vandaan? Wie heeft dat in huis? Frits dus. Tonnen zelfs. Waarom? Die Brabantse werksters schijnen nogal duur te zijn.

Vanuit welke auto onze Frits had moeten strooien? Hij kan kiezen uit meer dan honderd historische Formule 1-bolides. Die spaart hij namelijk. Dat lijkt me een dure hobby die veel aandacht vraagt. Dan heb je natuurlijk geen tijd om uitgebreid de krant te lezen of naar het Journaal te kijken. Vandaar dat hij niet wist dat die bouwvakkers in dat spotje een nogal ongelukkige keuze was. Kan gebeuren. En de mensen van het reclamebureau hadden waarschijnlijk ook even geen tijd gehad om het nieuws te volgen. Dat snap ik, omdat dat reclamewereldje doorgaans fulltime bezig is met elkaar prijsjes uit te reiken. En op die feestjes wordt er goed gedronken en moeten de neuzen stevig worden verwend. Dus heb je geen tijd voor het gewone wereldnieuws. Ik snap het.

En de polonaise zelf? Die bestaat uit allemaal edele figuranten en ambitieuze schnabbelkonten, die blij waren dat ze na de coronapandemie weer wat konden verdienen. Het is allemaal zo logisch.

Maar Frits had zijn zwarte centen natuurlijk kunnen strooien vanuit de auto van Sywert. Deze smaakvolle Duitse cabrio komt aanstaande maandag te koop, maar die hadden we voor dit goede doel best even mogen gebruiken. Het is tenslotte ‘onze’ auto. We hebben hem ooit met zijn allen betaald!

Ook had ik graag onze koning in de bonte optocht gezien. Het liefst zwaaiend met de brief van het kabinet waar hij in zijn laatste persmomentje onhandig over stond te stamelen.

Persmomentje is een geweldig woord in zijn geval. De goede man staat keer op keer onhandig te persen. Het hele land ziet hem telkens hakkelen, terwijl zijn vrouw als een lieve mantelzorger bemoedigend toekijkt. Die blik begon ooit op dat strafbankje na dat vorige Griekenlandreisje en die raakt ze maar niet kwijt. Of hij wel of niet naar Qatar gaat? Ja dus, maar dat kon hij nog niet zeggen. Waarom niet? Daarom niet. Wie verlost deze vastgelijmde sprookjesactivist uit zijn benarde positie? Waarom doen we dit deze mensen aan? Het is 2022.

Wie van mij ook wel mee hadden mogen hossen in de optocht waren die vier ministers die onlangs naar Brussel zijn afgereisd om om geitenpaadjes te bedelen. Zodat ons land lekker verder kon sjoemelen met onze halfbakken stikstofmaatregelen. Met lege handen zijn ze teruggekeerd. Ze geloven ons in Brussel niet meer! Dat was de overduidelijke conclusie van dit superkwartet. Dus daar ook al niet meer. Ik begrijp dat onze gevaarlijke centrumspits Staghouwer er ook nog bij was. Jammer dat deze pinchhitter toen zijn dag niet had. Ik had die lege handen graag gezien in de Jumbo-polonaise.

Het schaamrood is op. Niemand blikt meer, laat staan dat er nog iemand bloost. Geen koning, geen minister en geen zeker geen megalomane supermiddenstander.

En verder was er schokkend nieuws: De Ligt en Depay zijn geblesseerd en doen waarschijnlijk niet mee. Geblesseerd in Qatar. Licht geblesseerd. Dat is pas humor. Maar we tonen wel degelijk lef. De aanvoerder gaat in Qatar een love-band dragen. En Frits betaalt de eventuele boete! Contant!