Column | Moeder op de mat

Ik heb zo’n zwak voor Kim Polling, de judoka die dit weekend op het grandslamtoernooi in Abu Dhabi haar comeback maakt. Ze zit al tien jaar in mijn hart. Ik interviewde haar toen ze net 21 was, nog onbekend, maar een stormachtig talent. Het werd misschien wel het leukste interview dat ik ooit had. Tegenover me zat een ongeleid projectiel, barstend van de energie en ambitie. De ADHD spoot haar de oren uit. Een rit in een achtbaan, zo omschreef ik toen het gesprek met haar:

„Als je denkt dat ze linksaf gaat, zwiept haar verhaal plots met een scherpe bocht naar rechts en vervolgens met een even grote boog weer terug. Ze lacht hard en veel, praat overal doorheen, slikt zinnen en woorden half in, onderbreekt zichzelf telkens en becommentarieert haar verhaal met een laag stemmetje. Een antwoord klinkt ongeveer zo: ‘Het stilzitten. Dat was het grote probleem. Dan moet je… Ja! Dan kwam je terug en dan moest iedereen… Het was sowieso een grote groep. En dan moest iedereen vertellen wat hij had meegemaakt. En dan zat ik zó op m’n stoel (Gaat gek zitten.) En dan zat ik zó op m’n stoel, en dan weer zó. En dat was kennelijk… (Laat haar stem zakken en vervolgt) Ja, ik weet het zelf niet meer hoor, maar uit verhalen van m’n moeder hoorde ik dat de juf he-le-maal gek werd. (Verheft haar stem weer.) Ja! Dat ze zei van: ik wil dat kind gewoon vastbinden!”

Ik krijg er nog steeds een vrolijk gevoel van als ik eraan terugdenk – ook al bespraken we zware thema’s. Ze beschreef hoe judo de reddingsboei werd voor haar en haar ouders. Alleen door het sporten kreeg ze haar ADHD een beetje in toom. Ze vertelde over haar overleden oudste broertje. Een ongeluk, op de boomzagerij van haar vader. Niet gehinderd door ervaring met media, en zonder blad voor de mond legde ze haar hele leven op tafel. Zo eerlijk en puur heb ik iemand zelden meegemaakt.

Ze liet de lijstjes zien die ze overal van maakte. Lijstjes voor duidelijkheid en structuur. Lijstjes waarvan ze ook weer vergat dat ze ze gemaakt had. Of waarop ze vergat af te vinken. En dan raakte ze in paniek. Alleen met lijstjes en pillen kon ze functioneren, nam ze zichzelf luid lachend op de hak. In de jaren daarna bleef ik Kim volgen. Ze werd vier keer Europees kampioen, en pakte brons in Rio. Haar interviews waren nog steeds vol impulsiviteit en vrolijkheid. Tot ze niet geselecteerd werd voor Tokio. Ze was boos. Stopte met judo. Werd zwanger. En nu is ze moeder. Ik vraag me vaak af hoe ze dat nu met de lijstjes doet. Want een baby en lijstjes, dat gaat niet samen. Je moet meebewegen, of je nu wilt of niet.

Het zou zomaar kunnen dat moeder worden precies geweest is wat ze nodig had. Om los te komen van alles wat je weet en kent. Van al je gewoontes, al je onhebbelijkheden. Frustratie uit het verleden valt in het niet bij wat er ineens is. Het leven met een baby is een leven van minder denken, en meer doen. Prioriteiten stellen. Soms komen juist dan de diepste overtuigingen vanzelf. Ze stopte vanuit ratio, omdat ze dat nu eenmaal besloten had. Dat past niet bij Kim. Wat haar carrière ook nog brengen gaat, als ze écht stopt, dan is het dit keer op gevoel.